در روزهای اخیر، شش زندانی سیاسی عرب ایرانی در الاحواز (خوزستان ) و یک زندانی کرد در کردستان ایران در سکوت خبری و پس از محاکمههایی ناعادلانه و غیرعلنی اعدام شدند.
اعدامهای پیاپی، سرکوب فعالان سیاسی و مدنی ، بویژه از ملیتهای ایرانی ، محرومیت از حق دفاع و تحمیل اعترافات اجباری، بازتاب ساختار فرسوده و امنیتی نظامی است که از پاسخگویی در برابر مردم ناتوان است و برای بقا، به ارعاب و حذف مخالفان متوسل میشود.
سکوت در برابر این جنایات ،مشارکت در تداوم آن است. ما باید به جامعه جهانی و طرف های مذاکره جمهوری اسلامی با صدایی بلند بگوئیم که هیچ مذاکره یا توافق بینالمللی با حکومت ایران نباید از حقوق مردم، لغو اعدام، آزادی زندانیان سیاسی و تضمین آزادیهای مدنی جدا باشد.صلح منطقهای و امنیت جهانی، زمانی واقعی خواهد بود که با آزادی و کرامت مردم ایران پیوند بخورد.
اما برای تحقق این هدف، ضرورت تاریخی ایجاب میکند که نیروهای سیاسی، مدنی، فرهنگی و اجتماعی ایران — درون و بیرون کشور — در قالب جبههای مشترک و آلترناتیوی دموکراتیک متحد شوند.
چنین اتحاد و همگرایی میتواند صدای منسجم مردم ایران را به جامعه جهانی منتقل کند؛ مسیر گفتوگو با نهادهای بینالمللی را در دفاع از حقوق مردم تقویت نماید؛حتی در سطح داخلی، حکومت را در برابر فشار اجتماعی و بینالمللی وادار به عقبنشینی از اعدامها و سیاستهای خشونتآمیز کند.
ما معتقدیم که ایران نیازمند یک گفتوگوی ملی واقعی است؛ گفتوگویی میان نیروهای اجتماعی و سیاسی، نه برای معامله بر سر قدرت، بلکه برای عبور و خلاصی از چرخه خشونت، تبعیض و استبداد. پایانی اعدام ها، تبعیض ها و بی عدالتی ها منوط بر اتحاد عمل و بزیر کشیدن نظام ضد بشری حاکم و جایگزینی حکومتی دمکراتیک است که قوانین آن از اصول و مصوبات حقوق بشری سازمان ملل الهام گرفته باشد.
شورای همبستگی ترکمن صحرا
۵/۱۰/۲۰۲۵