در چرخه مبارزات سال‌های اخیر علیرغم بسیج‌های میلیونی، ما تنها شاهد موفقیت‌های کوچک بوده‌ایم. در این مورد چپ باید به این پرسش ناخوشایند اما لازم پاسخ دهد: چه اشتباهی رخ داده است؟ ؛

پاسخ‌های اولیه به بحران سوم قرن، همه‌گیر شدن کرونا ویروس، نیز اشتباه بوده است. ر‌ییس‌جمهور چین، شی‌جی‌ پینگ، و دونالد ترامپ، رییس‌جمهور آمریکا، با دروغ‌گویی و ارائه آمار غلط نسبت به این اتفاق واکنش نشان دادند. تأخیرهای ایجادشده زمان بسیار مهمی را برای آزمایش و مهار ویروس هدر داد و فرصت همکاری‌های بین‌المللی را از ما گرفت.؛

یاد جان باختگانی که به فقر، شکاف طبقاتی شدید، تحقیر، توهین، تفرعن و تمسخر قانون و قانون ‏اساسی نه گفتند و جان بر سر اعتراض مشروع خود نهادند، مستقل از درستی یا نادرستی مشی ‏مبارزاتی آنها، به مثابه بخشی از تاریخ مبارزه علیه بیداد گرامی خواهد ماند؛

آنچه واقعیتِ تاریخ بوده ازاین قرار است: از جمله قدرت و ابهام، قدرت و زور، قدرت و حیله گری، قدرت و کتمان، قدرت و پول، قدرت و سوء استفاده از واژه‌ها، قدرت و تغافل، قدرت و لذت، قدرت و تکبر، قدرت و اخفاء، قدرت و آدرس غلط دادن، قدرت و اطلاعات غلط دادن، قدرت و ترساندن، قدرت و انحصار، قدرت و خودخواهی، قدرت و پرخاشگری، قدرت و کنترل، قدرت و حفظ قدرت، قدرت و نمایش؛

بر افراشتن پرچم انتخابات آزاد، از جمله به معنی اعاده حیثیت از نهاد م جلس به مثابه عصاره ملت و نتیجه مهم صد و پنجاه سال تلاش برای دموکراسی و حاکمیت قانون نیز هست. به همان نسبت که حاکمیت مجلس را خوار می کند، مردمان بیشتری به این نتیجه می رسند که تشکیل مجلسی قانونگذار و تصمیم گیر در یک انتخابات آزاد و سالم راهمطلوب و ممکن عبور مسالمت آمیز از بحران ، خلع ید از ولایت مافیا و استقرار جمهوری در کشور است؛

با این انتخابات، کشور ما وارد مرحله‌ای از حیات خود شده است که بدون اغراق، می‌توان آن را ورود به دوره‌ای بی‌نهایت بغرنج، ناشناخته، مبهم و در عین حال "سرنوشت‌ساز" خواند.؛

در انتخابات دیروز شاهد پایین‌ترین مشارکتِ همهٔ انتخابات‌های بعد از انقلاب در کل کشور (۴۱ درصد) و تهران (۲۲ درصد) بودیم. / صادق زيباكلام: ۷۰ درصد و در برخی شهرهای بزرگ تا ۸۰ درصد مردم شرکت نکردند / درصد مشارکت در کرج ۲۲.۴ درصد بود / مشارکت در قم هم به ۴۰ درصد نرسید / علل رای ندادن مردم: “عدم تاثیرگذاری انتخابات در بهبود وضعیت کشور”، “عدم اعتماد به برگزارکنندگان انتخابات” و “نبودن کاندیدای مورد علاقه”؛

پس سیاست چیزی است که بدیو آن را «رخدادی محوشونده و ناپایدار (evanescent)» می‌خواند، کنشی که مردم به‌واسطه‌ی آن به عرصه‌ی وجود در آمدن‌شان را اعلام کرده و در صدد وفاداری به آن اعلام برمی‌آیند. سیاست مبتنی بر رخداد ناممکن یا دست‌کم بسیار نامحتمل شده است. سیاست در فلسفه‌ی بدیو هم‌چون تاریخ در فلسفه‌ی هایدگر است: به‌ندرت رخ می‌دهد.؛

پوپولیسم همین است: واقعیت‌ها‌ را نبینید و حرفی بزنید که فقط مردم خوششان بیاید. کدام مورخ و کدام صاحب عقل سلیمی که در این ۴۰ ساله جمهوری اسلامی زندگی کرده، می‌پذیرد که از سال ۶۸ به بعد لیبرالیسم یا نئولیبرالیسم در ایران حاکم بوده است؟؛

سر پل ها و همکاری هائی که هم اکنون میان گروه ها و شخصیت های جمهوريخواه در داخل و خارج وجود دارد، برای تداوم گفتگو های تا کنونی و به فرجام رساندن آن کفايت می کند، مشروط بر آنکه اراده کافی میان مدعیان، برای عبور از زخم ها و خودخواهی های بدخیم پديد بیايد و نسل بر آمده از 57 توان خود را صرف انتقال تجربه به نسل بعد کند و کار مديريت سیاست را به آنها واگذارد؛