«جایزه امسال کورت توخولسکی پن سوئد، به نسرین ستوده، وکیل حقوق بشری و نویسنده، به خاطر دلیری او و مبارزه بی‌وقفهاش در راه دفاع از صداهایی که در خطر سانسور و خاموشی در ایران قرار دارند، داده می‌شود.»؛

بازار بردگان شب‌ها باز می‌شد. ما صداهای مضطرب‌کننده را از طبقه پایین می‌شنیدیم. جایی که نظامیان داعش ثبت‌نام می‌شدند. وقتی اولین مرد وارد اتاق می‌شد، همه دخترها جیغ می‌زدند. مثل لحظه انفجار بود. مثل زخمی‌ها ناله می‌کردیم، خم می‌شدیم و روی زمین بالا می‌آوردیم. اما هیچ کدام اینها سربازها را متوقف نمی‌کرد. دور اتاق می‌چرخیدند، به ما که جیغ می‌زدیم و التماس می‌کردیم، زل می‌زدند.؛

جاوید رحمان در نخستین گزارش خود شماری از نگرانی‌های موجود در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران را برشمرده‌است: از جمله این موارد نقض حق حیات (اعدام‌ها)، به‌طور مشخص اعدام متهمان نوجوان، شکنجه، حق آزادی تجمع، آزادی بیان و عقیده، حقوق زنان، تبارها و باورمندان به دین‌ها و آیین‌های مختلف، به شمار می‌روند.؛

اما نیمای من! چگونه می‌توانستم شاهد اعدام نوجوانان وطن‌ام باشم و سکوت کنم؟ چگونه می‌توانستم چشم بر کودک آزاری‌ها ببندم تا شب‌ها را با خیالی آسوده در کنارت بگذرانم؟ تا روز اول مهر کیف مدرسه ات را بر پشت‌ات بگذارم و به اتفاق بابا تو را تا مدرسه بدرقه کنم؟ پسرم، من نمی‌توانستم.؛

دریغ از این کشور که جوانانش به جای آنکه شاد باشند و عاشق شوند و زندگی کنند؛ به هر بهانه‌ای روانۀ گور می‌شوند. دریغ از زانیار و لقمان که در عنفوان جوانی به رنج زندان گرفتار شدند و پس از سال‌ها تحمل اضطراب در زیر حکم اعدام؛ رهایی‌شان با مرگ رقم خورد.؛

الاخره پس از چند روز آقای محمدی گیلانی قبل از خطبه‏ های نماز جمعه تهران جوابم را داد و گفت: آن‌ها که برای بچّه منافق اشک می‏ ریزند نباید مسئولیت قبول کنند، چرا آن وقت که پدرانشان پاسدارهای ما را می‏‌کشتند گریه نکردید؟! کسی مرجع ضمیر حرف‌های او را جز من نفهمید. آقای لاجوردی به من می‌گفت: من تو و آقای منتظری را قبول ندارم، شما نمی‏ فهمید! شما نمی‏ گذارید من ریشه منافقان را بکنم، اما چون امام خمینی به من فرموده از شما اطاعت کنم، اطاعت می‏ کنم وگرنه اصلاً شما دو نفر را قبول ندارم.؛

عبدالفتاح سلطانی و نرگس محمدی، سخنگو و نایب رییس کانون مدافعان حقوق بشر که اینک دوران محکومیت خود را در زندان می‌گذرانند، در بیانیه‌ای با اشاره به وضعیت فعالان مدنی در حوزه محیط زیست و متهمان دراویش که در سلول انفرادی به‌سر برده یا می‌برند، آن را مصداق شکنجه روانی دانسته‌اند.؛

درد بی‌هویتی دردی است که گویا برای برخی‌ها پایانی ندارد. آن‌چنان که افراد بسیاری حاصل ازدواج مادر ایرانی و اتباع بیگانه هستند که همه دوران نوزادی، کودکی، نوجوانی و جوانی‌شان را در ایران بدون شناسنامه گذراندند. افرادی که اگر با مشقت بسیار هم درس بخوانند نمی‌توانند به دانشگاه راه یابند. تازه این پایان ماجرا نیست. اغلب دختران بی‌هویت با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم می‌کنند. به‌گونه‌ای که به علت نداشتن شناسنامه و هویت مورد تجاوز سوء استفاده‌گران قرار گرفته و در پاره‌ای موارد نیز به ازدواج اجباری تن می‌دهند.؛

طبق گزارش سرشماري نفوس و مسكن در سال ۱۳۹۵، يك ميليون و ۵۸۳ هزار نفر كه نزديك به ٢ درصد از جمعيت كل ايران مي‌شود تبعه افغانستان هستند. عمده مهاجران افغانستاني در شهرهاي تهران، خراسان رضوي، اصفهان و كرمان ساكن هستند. از كليشه‌هاي جامعه ايران باور به اين مساله است كه مهاجران افغانستاني نرخ جرم و جنايت را افزايش داده‌اند اما اين ادعا چندان معتبر نيست؛

ما در بیانیه‌ای که در همین باره صادر کردیم توضیح دادیم که خطر خشونت و بدرفتاری همه بازداشت‌شدگان اعتراض‌های اخیر در ایران را تهدید می‌کند. اما در مورد افرادی که گزارش شده در زندان جان خود را از دست داده‌اند ما به طور مشخص خواستار انجام تحقیقاتی دقیق در این باره شدیم. مقام‌های ایران این دو مورد مرگ در زندان‌ها را «خودکشی» اعلام کردند و گفتند در این باره فیلمی هم موجود است که از نظر ما این ویدئوها باید منتشر شوند و در دسترس عموم قرار گیرند.؛