اما غم‌انگیز آنجاست که کوچ این استادان تنها از میان رفتن یک انسان نیست و باید آن را از میان رفتن گنج یا میراثی گران‌بها معنا کرد که هنرمندان بزرگی از این نسل با دل و جان و با دشواری و مشقت تا بدین‌جا به سلامت رسانده‌اند، ولی افسوس و صد افسوس که با بی‌پروایی و بی‌مبالاتی نسل ما بخش زیادی از آن دارد از دست می‌رود؛

در درون کشور، دوران ۴۱ ساله جمهوری اسلامی با فروریزی بی‌وقفه قدرت خرید پول ملی و تورمی بسیار سنگین همراه بود که میانگین نرخ سالانه آن را حدود ۲۰ درصد محاسبه می‌کنند (هفت برابر میانگین نرخ تورم جهان در همان دوره). در حال حاضر نیز، حتی اگر آمار رسمی جمهوری اسلامی را ملاک قرار دهیم، ایران در سطح جهانی ششمین نرخ تورم بالای جهان را دارد (بعد از ونزوئلا، زیمبابوه، سودان، آرژانتین و سودان جنوبی).؛

  ۲۰ روز مقاومت ملی ترکمن ها در مقابل حمله روس ها

زبانِ مادری را همچون زبانِ زبان ما نمی‌آموزیم. هدیه‌ای است از مادر که بی هیچ قید و شرطی به ما بخشیده می‌شود. من آن را وقتی به دنیا آمدم هم‌چون چشم و گوش و دست و پا با خود نداشتم. این زبانی است که به من داده شده است و پس همواره زبان دیگری است. من زبان مادری‌ام فارسی است، اما این زبان فقط زبان من نیست. من به زبان مادری‌ام سخن می‌گویم، اما این دیگری است که آن را می‌شنود.؛

. سیاست‌های اقتدارگرایانه، برای تبدیل "زبان رسمی" به پتکی بر سر دیگر زبان‌های کشور، امکان گفتگو و تفاهم بین فرهنگ‌ها را از بین می‌برد و موجب نابودی بخشی از میراث فرهنگی و تباه کردن حق انسانی می‌شود؛

ما تا اوایل قرن بیستم چیزی به نام «دولت-ملت» نداشتیم. قبل از این که مفاهیم دولت-ملت ارائه شود و کشورهایی با مرزهای مشخص و حکومت‌های مشخص و ملت‌هایی با حس ناسیونالیستی مشخص به وجود بیاید، ما امپراطوری‌ها را داشتیم. حتی در اروپا هم چیزی به عنوان «کشور» نبود. در قرن ۱۵ میلادی، پس از چند دهه جنگ، اروپایی‌ها قراردادی بستند تحت عنوان «وست‌فالیا» و در آن برای اولین بار مرزها مشخص شد و امپراطوری‌ها عهد کردند که در امور داخلی همدیگر دخالت نکنند. این پایه‌ی دولت–ملت‌های مدرن بود.؛

این کتاب یک تلاشی بوده است تا اینکه به موضوع از دیدی کاملا آکادمیک اما با نگاهی امنیتی داشته باشد. یعنی مسئله قومیت و امنیت در ایران را مورد تجزیه و تحیلل و بررسی قرار داده است. کتابهای دیگری در مورد گقتمان قومیتی  و ناسیونالیسم در ایران منتشر شده است، ، اما مسئله قومیت و ربط آن به هویت و امنیت جامعه ای مورد کنکاش قرار نگرفته است. امنیت جامعه ای  با امنیت جامعه  دو مفهوم متفاوت است. امنیت جامعه ای به معنای امنیتی است که مرتبط با هویت باشد، یعنی چگونه یک مجموعه انسانی و قومی تلاش می کنند که هویت خودشان را در مقابل یک فرهنگی که تلاش می کند آن هویت را زیر سؤال ببرد حفظ کنند.؛

با این حال، حملات هوایی ترکیه و آتش های توپخانه ای آن منجر به دنباله ای از تلفات غیرنظامیان شده است. یک حمله ی هوایی در تاریخ ۱۳ اکتبر هنگامی که کاروانی اعتراضی عازم سفر به سرکانیه برای نشان دادن اعتراض به تهاجم نظامی ترکیه بود ۱۲ نفر را هدف گرفت. عفو بین الملل اعلام کرد حملات هوایی، که ۱۰۰ معترض را در فاصله ی کوتاهی پس از رسیدن به شهر هدف گرفت، یکی از نمونه های «بی اعتنایی به غایت بی رحمانه به جان غیرنظامیان» از سوی نیروهای ترکیه بود.؛

منطقه خودمختار کردها در شمال سوریه از ابتدا به عنوان “خاری در چشم اردوغان” توصیف می‌شد. حال با حضور ارتش سوریه در این منطقه، رؤیای خودمختاری آنان با خطر فروپاشی مواجه شده است. در چنین وضعی چه چیزی از پروژه “روژاوا” بر جای می‌ماند؟ تحلیلگران خبرگزاری آلمان تلاش کرده‌اند پاسخی برای این پرسش بیابند.؛

اخیراً در مباحث مربوط به مسائل ملی در ایران ما شاهد پدیده دیگری هستیم. پرسش این است: آیا ایران کثیرالملله است و یا فقط چند قومی و یا چند اتنیکی. این بحث به طور مستقیم با مسأله حق تعیین سرنوشت ملل گره خورده است. زیرا از این طریق می‌توان موافق حق تعیین سرنوشت ملل بود اما عنوان کرد که این اصل در ایران موضوعیتی ندارد. به این ترتیب با حذف صورت مسأله می‌توان مسأله ملی را در ایران حل نمود.؛