١٢ استان از ٣١ استان ایران تا ٥٠‌ سال آینده تمام سفره‌های زیرزمینی آب‌شان را از دست می‌دهند. این گزارش تکان‌دهنده روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز است. با خشک‌شدن کامل تقریبا نیمی از استان‌های ایران جمعیت زیادی مجبور به مهاجرت هستند.؛

فرزانه کرم‌پور :ممیز به من گفت چون قاتل مرد است نمی‌تواند دستش را دور گلوی زن بیندازد تا او را خفه کند/زنان نویسنده‌ای می‌شناسم که موقع نوشتن باید حواسشان به مادر و خواهرشوهر باشد. زنانه‌نویسی را قبول ندارم چون زن بودن و طبیعی بودن یک حرف است و تظاهرات زنانه داشتن موضوع دیگری. جزو زنانی هستم که هرگز اعلام مظلوم بودن نمی‌کنم و هیچ‌وقت هم احساس نکردم که مظلوم هستم.؛

ردی که حق بسیاری برگردن ادبیات و فرهنگ ایران دارد؛ هم بواسطه انتخاب‌های درستی از ترجمه‌های شیوایش و هم بواسطه آثار ارزشمندی که از ادبیات جهان به فارسی بازگرداند. ماجرای یادگیری زبان فرانسه‌اش به سال‌های تحصیل در مدرسه و زمانی بازمی گردد که جوانی وارد مهاباد می‌شود و به سردر خانه‌اش تابلوی بلندبالایی می‌آویزد که در آن همگان را به فراگیری زبان فرانسه، عربی، عکاسی و... دعوت می‌کند. آن‌طور که در خاطرات قاضی آمده یادگیری زبان ملت‌های غیرمسلمان در آن روزگار در  زادگاهش گناه کوچکی نبوده با این حال قدم در آن مسیر می‌گذارد و بعدها از بهترین مترجمان این زبان می‌شود.  ورود به تهران، فارغ‌التحصیلی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران، خدمت سربازی و بعد هم استخدام در وزارت دارایی اتفاقات بعدی زندگی‌اش بودند؛

در یکی از سالن ها ناگهان چشمم به غرفه ی ایران می افتد. نزدیک می شوم. غرفه ی کوچکی است. بیشتر شبیه بقالیهای ایرانی در کشورهای اروپائی و آمریکا و کاناداست. انگار زمان در غرفه ی ایران در عصر فردوسی و سعدی و حافظ منجمد شده است. حتی از برزگان فارسی نویس معاصر نیز خبری نیست. ... ؛

اگر گشتی در شهرکتاب‌ها بزنید، در بخش کتاب‌های داستانی و رمان‌ها، دسته‌بندی‌ها و طبقه‌بندی‌های متعددی نخواهید دید. با وجود آن‌که رمان‌ها و کتاب‌های داستانی قسمت بزرگی از کتابفروشی‌های عمومی را به خود اختصاص می‌دهند اما تنوع ژانر چیزی است که در میان این همه طبقه چندان به چشم نمی‌خورد. چرا مترجم‌های ما ژانرهای مختلف خارجی را ترجمه نمی‌کنند و چرا نویسندگان ایرانی سبک‌های جدید داستان‌نویسی را تجربه نمی‌کنند؟ منابع فکری خوبی وجود ندارد؛

می‌گوید که حال جامعه و شهر خوب نیست، حال من هم. او را در یک ظهر پاییزی در منزلش ملاقات کردم. کمی دیر گفت‌وگو را شروع کردم، چراکه حرف‌ رفت سر مسائل حاشیه‌ای که حتی شاید مهمتر از متن باشند، اما جای‌شان در این گفت‌وگو نبود. مژده دقیقی متولد‌ سال ۱۳۳۵ است. او سال‌هاست به کار ترجمه و ویرایش آثار ادبی، به‌خصوص آثار نویسندگان آمریکای‌شمالی می‌پردازد. دقیقی زبان انگلیسی را در دوران تحصیلات ابتدایی و متوسطه آموخت. او در دانشگاه شهیدبهشتی (دانشگاه ملی سابق) در رشته علوم سیاسی تحصیل کرده است. ؛

کتاب‌های لویی فردینان سلین (۱۸۹۴-۱۹۶۱) از میان آثار ادبی نویسندگان قرن بیستم، پس از مارسل پروست بیشترین میزان ترجمه و انتشار را در سایر کشورها دارد، از جمله در ایران: «سفر به انتهای شب» (ترجمه فرهاد غبرایی، نشر جامی)، «مرگ قسطی»، «قصر به قصر» و «دسته دلقک‌ها» (ترجمه مهدی سحابی، نشر مرکز)، «شمال» (ترجمه محمود سلطانیه، نشر جامی) و «معرکه» (ترجمه سمیه نوروزی، نشر چشمه). همه اینها از یک‌سو نبوغ سلین را به ما نشان می‌دهد و از سوی دیگر اینکه چرا باید سلین بخوانیم! لویی فردینان دتوش که بعدها «سلین»، اسم کوچک مادربزرگش، را به عنوان نام مستعار برای خود برگزید، پزشک و نویسنده مشهور فرانسوی است که در سال ۱۹۲۴ با اخذ دکترای پزشکی خود، مطبی در ناحیه‌ای در حومه پاریس دایر کرد و سپس آنطور که خودش می‌گوید برای پرداخت اجاره‌بهای خانه، نویسندگی را پیشه می‌کند و با انتشار «سفر به انتهای شب» در هیات نویسنده نام خود را در ادبیات جهان جاودانه می‌کند. آنچه می‌خوانید برگزیده گفت‌وگوهای سلین با نشریات فرانسوی است که او در آن از نویسندگی‌اش می‌گوید تا انتشار رمان‌هایش. ؛

نخستین چیزی که باید بگویم این است که من همواره از درگذشت غلامحسین ساعدی و دیگر دوستانم متاثر و متاسفم و همیشه این فقدان و فقدان‌ها را به خودم تسلیت می‌گویم؛ همچنین به جامعه ادبی و فرهنگی کشور. ؛

چرا کتاب خواندن مهم است؟ شاید بتوان به این شکل اهمیت این موضوع را آغاز کرد که کتابخوانی عادت رفیع و ارزشمندی است که می‌تواند آدمی‌را در مجموعه‌ای از مهارت‌ها و داشته‌ها بهتر و مجرب تر کند. بیوگرافی مردان و زنان بزرگ می‌گوید که بسیاری از آنها به دلیل الهاماتی که از خواندن کتاب‌ها به ویژه در دوران کودکی حاصل شده، به موفقیت‌هایی ماندگار دست یافته اند.؛

گزارش با این جمله کلیدی آغاز می‌شود: «تحصیل در مدرسه، با یادگیری یکسان نیست.»۱ در کنیا، تانزانیا و اوگاندا اخیراً از دانش‌آموزان پایه سوم دبستان پرسیده شد که جمله‌ای مانند «نام آن سگ پاپی است» را بخوانند. سه‌چهارم دانش‌آموزان نمی‌توانستند منظور جمله را بفهمند. در مناطق روستایی هند، تنها کمی کمتر از سه‌چهارم دانش‌آموزان پایه سوم دبستان نمی‌توانند یک تفریق دورقمی مانند ۱۷-۴۶ را حل کنند و هنگامی که به سراغ پنجم دبستانی‌ها رفتیم، هنوز هم نیمی از آنها از چنین قابلیتی برخوردار نبودند. ؛