زبرا، قهرمان ۲۲ ساله‌ی رمان «مرا زبرا صدا کن»، در تهران و در خانه‌ای پر از کتاب متولد شد. از کودکی در گوش او خواندند و به او یاد دادند که باید کلاسیک‌ها را از بر کرد و مدام خواند و باز هم خواند. خانواده‌ای که اعضای آن به جای مبارزه با ظلم، یاد گرفته بودند در کتاب‌ها پناه بگیرند و لابلای صفحات کتاب‌ها، پنهان شوند.؛

در شهر کوچکی در جنوب چین بزرگ شدم. پدر و مادرم هردو پزشک بودند. دوران ابتدایی و دبیرستانم در میانه انقلاب فرهنگی گذشت. در زمانه‌ای بزرگ شدم که کتابی وجود نداشت. تقریبا هرچه که ادبی بود به آتش کشیده شده بود. گهگاهی کتاب‌هایی گیرم می‌آمد که بسیار دست‌به‌دست شده بود و معمولا نه عنوان داشتند و نه حتی نام نویسنده، نه مقدمه و نه خاتمه، و حتی پیش می‌آمد بخشی از صفحات کتاب از بین رفته باشد. ؛

موضوع کتاب توسعه در باره مفهوم تاریخی مقوله توسعه و فرآیند آن از دهه‌های ۱۷۰۰ تاکنون و گفتمان غالب در طی دوره‌های گذار آن است. موضوع کتاب بحثی نظری - تاریخی است و روندهایی را که توسعه بین‌المللی از سر گذرانده و نیز گزینه‌های محتمل در شرایط امروز را مورد بررسی قرار داده است.؛

آثار او به بیش از ۳۶ زبان ترجمه شده‌اند. کتاب "ناگهان در دل جنگل" در سال گذشته در ایران ترجمه و چاپ شد. او در واکنش به چاپ بدون اجازه کتاب اظهار داشت که چندان ناراحت نیست زیرا "نتیجه این راهزنی، یک کار فرهنگی و گسترش اندیشه و دیالوگ بین انسان‌هاست". "بیابید با کتاب با هم سخن بگوئیم، نه با بمب و تهدید".؛

وظیفه‌ی نویسنده این نیست که پاسخ‌ها را ارائه دهد. وظیفه‌ی او حتی وعظ و تعلیم هم نیست. درست برعکس، یک نویسنده باید دانش‌آموز مدرسه‌ی زندگی باشد؛ آن هم نه بهترین دانش‌آموز زیرا ما هرگز از این مدرسه فارغ‌التحصیل‌‌‌ نمی‌شویم و پیوسته به طرح ساده‌‌‌‌ترین و اساسی‌‌‌‌ترین و مشکل‌‌‌‌ترین پرسش‌‌ها ادامه می‌دهیم و در نهایت پرسش‌‌های خود را در مقابل خوانندگان می‌گذاریم.؛

در اینجا به دو فرهنگ سیاسی متفاوت در رابطه با دو کتاب کودکان در دهۀ شصت میلادی می‌پردازیم. ماهی‌ سیاه کوچولوی صمد بهرنگی که در سال ۱۹۶۸ میلادی منتشر شد و کتاب «اسویمی» نوشته لیو لیونی منتشر شده در سال ۱۹۶۳. ماجرای «اسویمی» داستان یک ماهی‌ کوچولو به نام اسویمی است. به احتمال زیاد بهرنگی داستان خود را از آن کپی والهام گرفته و با فرهنگ حاکم بر جامعه ایران بازنویسی کرده، زیرا او به انگلیسی‌ کاملا مسلط بوده است. کتاب اسویمی در دهه شصت شهرت بسیار زیادی داشته و در اروپا کسی‌ نیست که طی‌ آن سال‌ها آن کتاب را نخوانده باشد؛

کوندرا در آخرین رمانش از زبان یکی از شخصیت‌هایش می‌نویسد: «ما از مدت‌ها پیش فهمیده‌ایم که دیگر ممکن نیست این جهان را واژگون کرد، نه حتی شکل آن را تغییر داد یا بدبختی پیشرونده آن را متوقف ساخت. یک راه مقاومت بیشتر نمانده است: جدی نگرفتن جهان.»؛

اخبار روز:ترجمه ی سروده ای از ناظم حکمت:بهرام غفاری وقتی به چشمانت نگاه میکنم هوسِ عطرِ خاکِ آفتاب زده را دارم و در مزرعه ای از گندم، بینِ کشت ها گم می شوم… چشمهایت با یک درخشندگیِ سبز پرتگاهی بی انتهایند بی هیچ سکونی در حرکت چون “ماده”یِ جاوید. چشمانی که هرروز بخشی از رازِ

مقایسه‌ی روشنگر دیگری هم می‌شود، و باید، انجام داد: موفقیت و ناموفقیت نویسندگان «ادبیات مهاجرت» ما در مقایسه با سایر نویسندگانی که، در شرایطی نسبتاً مشابه با وضع نویسندگان ایرانی، از میهن‌شان به سرزمین‌های دیگر – مشخصاً به قاره‌های اروپا و آمریکا – مهاجرت کرده‌اند. برای نمونه، به «روس‌های سفید» فکر کنید که بعد از انقلاب سرخ روسیه در دهه‌های دوم و سوم قرن بیستم به غرب مهاجرت کردند (فراموش نکنید که مشهورترین‌شان، ولادیمیر ناباکوف، تا سال‌ها همچنان به زبان روسی می‌نوشت و یا نوشته‌های خودش را از روسی به انگلیسی بر می‌گرداند)؛

میلیون‌ها نفر داستان‌های سوررئال هاروکی موراکامی را خوانده‌اند، اما این شهرت و محبوبیت برای نویسنده‌ی ژاپنی به نوعی سردرگم‌کننده به نظر می‌رسد. موراکامی، که همواره از او به عنوان گزینه‌ی مطلوب برای بردن جایزه‌ی نوبل ادبی یاد می‌شود، در این گفت‌وگو روشن می‌کند که چرا کتاب‌های او در دوره‌های پرآشوب جذاب جلوه می‌کنند.؛