محمود دولت آبادی می‌گوید اهل فکر است اما خود را روشنفکر نمی‌داند و به همین خاطر بی‌توجه به نظر دیگران در این زمینه خود را نه اهل پنهان‌کاری می‌داند و نه اهل سیاست‌بازی؛

پاموک درباره‌ سانسور کتاب‌هایش در ایران نیز گفت: هیچ نویسنده‌ای دوست ندارد حتی یک کلمه از کتابش حذف شود اما در این زمینه دوراهی‌ای وجود دارد که نمی‌داند باید چه کار کند. از طرفی دوست داری کتابت چاپ شود و از طرف دیگر با سانسور مواجه می‌شوی. اگر هم من در این‌باره هر طور که دوست دارم اظهارنظر کنم آیا کسی به آن توجه می‌کند؟؛

خیلی راحت تحت تأثیر تبلیغات و پروپاگاندا قرار می‌گیرند؛ دایره‌ی واژگان آنها بسیار محدود است خود را نمی‌شناسند ؛

بعد از مدت‌ها انتظار علاقه‌مندان آقای نویسنده، محمود دولت‌آبادی آثار جدیدش را در نمایشگاه کتاب تهران رونمایی می‌کند. چاپ‌های جدید کلیدر، جای خالی سلوچ، سلوک، بنی‌آدم، میم و آن دیگران، قطره محال‌اندیش، این گفت و سخن‌ها، ما نیز مردمی هستیم، روزگار سپری‌شده مردم سالخورده و سر زلف عروسان سخن نیز در این نمایشگاه عرضه خواهند شد. محمود دولت‌آبادی که‌ سال گذشته کتاب گفت‌وگوی این گفت‌ و سخن‌ها را از طریق نشر چشمه به علاقه‌مندانش عرضه کرده بود، همچنین از مجوز گرفتن جدیدترین کارش که رمانی درباره جنگ است، خبر می‌دهد و می‌گوید که این رمان جنگی به همراه دیگر آثار نویسنده در نمایشگاه کتاب تهران عرضه خواهد شد. این رمان طریق بسمل شدن نام دارد و به گفته این نویسنده پیشکسوت درباره جنگ است.؛

داستان از این قرار است که پلنگ، سلطانِ بی‌رقیب کوهستان، بر بلندترین چکاد نشسته و ماهِ تمام را رصد می‌کند تا بر فراز آسمان برآید و بعد در لحظه‌ی بی‌خویشی به سویِ ماهِ بلند می‌جهد تا او را در آغوش بفشرد یا به پایین کشد. علت این کار بر ما معلوم نیست امّا بیژن مفید در نمایشنامه‌اش به ما می‌گوید که این عینِ عشق است. پلنگ خود سرانجامِ کار را می‌داند امّا او را از این سرنوشت گزیری نیست. برای مفید، عشقِ پلنگ به ماه، همان عشقِ مصدق به سربلندی و سرفرازی ملت ایران است، پرواز به سوی مقصدی والا و نشستن بر چکادِ هستی در میان ستارگان. «دره‌های جهان پُر از پلنگانِ مرده است...».(۱) شاید به زعمِ مفید این کُلَف که بر چهره‌ی ماه است کارِ پلنگانِ جان بر کف نهاده باشد. همی پنجه سودم به سیمای ماه ...؛

تاب‌های «رهش» نوشته رضا امیرخانی از نشر افق، «قهوه‌ی سرد آقای نویسنده» نوشته روزبه معین از نشر نیماژ، «سمفونی مردگان» نوشته عباس معروفی از نشر ققنوس، «سلام بر ابراهیم: زندگینامه و خاطرات شهید ابراهیم هادی» نوشته گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی از نشر شهید ابراهیم هادی، «عشق و چیزهای دیگر» نوشته مصطفی مستور از نشر نشر چشمه، «چشم‌هایش» نوشته بزرگ علوی از موسسه انتشارات نگاه، «چای نعنا: سفرنامه و عکس‌های مراکش» نوشته منصور ضابطیان از نشر مثلث، «پاییز فصل آخر سال است» نوشته نسیم مرعشی از نشر چشمه، «یک عاشقانه‌ی آرام» نوشته نادر ابراهیمی از نشر روزبهان، «خاما (رمان)» نوشته یوسف علیخانی از نشر آموت، «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» نوشته زویا پیرزاد از نشر مرکز، «جای خالی سلوچ» نوشته محمود دولت‌آبادی از نشر چشمه،؛

رمان «دلشوره» نوشته امانوئل بوو، با برگردان سمانه میرعابدی به تازگی از سوی نشر ایجاز منتشر شده است که نویسنده با ظرافت تمام، برشی از زندگی مردی را شرح می‌دهد که با توجه به تاثیرات و ناکامی‌های جنگ، باوجود دارا بودن از شرایط اجتماعی و رفاهی و خوب، دچار یأس و پوچی می‌شود. او در تلاشی مذبوحانه، تمام آنچه داشته را به یک‌باره رها می‌کند و با نقل مکان به پایین شهرترین نقطه پاریس می‌خواهد به ایده‌آل‌های ذهنی اش دست پیدا کند اما در نهایت متوجه می‌شود که این کار ناشدنی است؛

چه سهمناک بود سیل حادثه که همچو اژدها دهان گشود زمین و آسمان زهم گسیخت ستاره خوشه خوشه ریخت و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد. ؛

ر خردادماه ۱۳۹۶ برخی از همشهریان هوشنگ ابتهاج (ه. ا. سایه) از  احتمال تخریب خانه پدری این شاعر پیشکسوت به دلیل این‌که ثبت ملی نیست خبر دادند. در آن شرایط میراث فرهنگی استان گیلان معتقد بود نخست باید تعلق این بنا توسط خانواده ابتهاج تایید شود. حتی شهرداری رشت اعلام کرد، ما زیاد راهکار قانونی قاطعی نداریم، مگر این‌که مراجع میراث فرهنگی اعلام کنند این ملک واجد ارزش‌های تاریخی و فرهنگی است. چندی بعد در مردادماه، رضا علیزاده، مدیرکل میراث‌ فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان گیلان، از گذراندن مراحل آخر ثبت خانه‌ «ابتهاج» در میراث فرهنگی خبر داد و اعلام کرد: پرونده ثبت ملی خانه «ابتهاج» به شورای ثبت سازمان میراث‌ فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تحویل داده شده است و کارشناسان در حال فراهم کردن زمینه ثبت ملی این خانه ؛

ز همان ابتدا می‌شد موفقیت رمان‌های «ر ه ش» و «عشق و چیزهای دیگر» را پیش‌بینی کرد. در حقیقت این دو رمان تمام ابزارهای موفقیت و بهره‌گیری از استقبال مردمی را با خود داشتند. «عشق و چیزهای دیگر» علاوه بر محبوبیت نویسنده‌اش بین شماری از هواداران نویسندگان مذهبی بعد از انقلاب؛ با سابقه گیر‌کردن در راهروهای وزارت ارشاد و سانسور بی‌دلیل که صدای مصطفی مستور را نیز درآورد، قشری از مخالفان و منتقدان سیاست‌های فرهنگی را نیز پشت خود داشت. «ر ه ش» نیز رضا امیرخانی را داشت با سابقه موفقیت و چاپ‌های چند ده تایی آثاری چون من او و...؛ که قرار بود ٦ سال بعد از آخرین کار منتشرشده‌اش رمان جدیدی منتشر کند و طبیعی است که عطش دوستداران و خوانندگان آثار سابق او را یکی دو سری چاپ دو سه‌هزار نسخه‌ای سیراب نمی‌کرد؛ چنین شد که هر دو رمان که به نحو طعنه‌آمیزی از نویسندگانی با سبقه مذهبی بودند، موفقیتی کم‌سابقه را به تجربه نشستند.؛