این نوع حکومت بیشتر در کشورهای توسعه نیافتهٔ دارای رژیمهای دیکتاتوری، سرزمین‌هایی که مردمش از سطح آگاهی اندکی برخوردارند و به حقوق خود واقف نیستند و از بلوغ سیاسی و فرهنگی فاصله دارند و همچنین اقتصاد آنها دولتی است دیده می‌شود. همسنگ فارسی مناسب و رسا برای این مفهوم ، «دزد سالاری» یا «یغما سالاری» است.؛

رسشی که بسیاری در جنبش ۶۸ و سپس بهمن ۵۷ مطرح کردند و همچنان طرح می‌کنند این بود: چگونه یک شورش توده‌ای و خشن در کشورهای ثروتمند با مردمی مرفه ناگهان چون صاعقه در آسمانی آبی، بدون هیچ هشداری توانست درگیرد؟ چطور نیروی عمده جنبش اعتراضی را نسل جوانی که شرایط بهتری نسبت به پدران خود داشت، تشکیل می‌داد؟ آیا واقعاً این جنبش‌ها بدون «هیچ دلیل عقلی» و قابل توضیحی شکل گرفتند؟ ...؛

جای تأسف دارد که بسیاری از انقلابیون دیروز به خاطر برخی از اشتباهات دیروز خود و یا یارانشان ، به قول غربی‌ها « بچه را با آب کثیف دور می‌اندازند» و یا به قول ایرانی‌ها تر و خشک را با هم می‌سوزانند. ؛

انتخابات در ایران حالت نمایشی دارد. ببینید که وقتی می‌خواهند رأی بگیرند، در روستاها و شهرها، خصوصا در انتخابات محلی، چه معرکه‌ای برای جلب رأی برپا می‌کنند. از توزیع غذا و پول و براه انداختن کارناوال‌های مسخره تا وعده‌های پوچ و حرف‌های بی‌جایی که می‌زنند، همگی مشمئز کننده است.؛

یک تئوریسین اصلاح‌طلب در پاسخ به این پرسش که آیا ممکن است حامیان جریان اصلاحات این جریان را تنها بگذارند، دست از حمایت بکشند و حتی به جریانی موسوم به براندازی بپیوندند؛ پیش‌بینی کرد که ریزش جدی از سمت حامیان اصولگرایان به سمت جریان اصلاحات صورت خواهد گرفت؛ اما براندازها به چنددلیل از جمله عدم وحدت در فرماندهی،تعارض راهبردها و وابستگی به پول‌های کثیف و وابستگی به برخی کشورهای منطقه شانسی برای پیش‌رفت ندارند.؛

هیچ سیستمی را در دنیا ندیده‌ام که تا این اندازه علاقمند باشد برای خود دشمن تولید کند. چه در عرصه‌ی عمومی و بین‌المللی و چه در عرصه‌ی داخلی. چه کسی می‌آید کشورهای مختلف را در مجموعه‌ای باعنوان “غربی، عبری، عربی” بگنجاند و بگوید که اینها همه با من دشمن هستند؟ اصلا این ترکیب گویای نوعی علاقه به دشمن‌سازی است.؛

هستند اما هنرمندان و نویسندگان و روشنفکرانی، که چون برخی امضا کنندگان متن «با ما همصدا شوید»، شرافت فردی، استقلال شخصی و هنری و فرهنگی خود را حفظ کرده، تن به حمایت از استبداد نداده، با رانت خواران همکاسه نشده اند. سخن من با این گروه است ...؛

ن‌چه ما امروزه در چین شاهدیم دقیقاً آمیزه‌ی دو ویژگی در شکل افراطی‌اش است: یک دولت اقتدارگرای قدرقدرت از یک‌سو و پویش وحشیانه‌‎ی سرمایه‌داری از سوی دیگر. اینک پیوند میان دموکراسی و سرمایه‌داری گسسته است. بنابراین کاملاً محتمل است که مدل آینده‌ی ما نوعی «سوسیالیسم سرمایه‌دارانه‌«ی چینی باشد ــ که به‌طور حتم آن سوسیالیسمی نیست که ما رویای‌اش را داریم. ...؛

با انقلاب نوامبر ۱۹۱۸ و سرکوب جنبش شورایی برآمده از آن، «قرن سوسیال دمکراسی» در آلمان آغاز شد. حزب سوسیال دمکرات از ۱۹۱۸ تا کنون از ارکان اصلی دمکراسی بورژوایی آلمان بوده است. اکنون که صد سال از رویدادهای انقلابی نوامبر ۱۹۱۸ در آلمان می گذرد، به نظر می رسد قرن سوسیال دمکراسی در این کشور پایان یافته است. نوشته حاضر نگاهی به آن انقلاب و به ویژه نقش سوسیال دمکراسی در آن دارد ... ؛

در سیاست ورزی دموکراتیک معیار این است٬ چه باید بکنیم که زندگی مردم بهتر بشود، چگونه باید مردم متشکل شوند. چه باید بکنیم که نقش مردم و جنبش دموکراتیک در مجموع جنبش ضد استبدادی افزایش یابد. در واقع امر در سیاست ورزی دموکراتیک هدف به قدرت رساندن مردم از طریق نهادهای منتخب آن‌هاست. در سیاست ورزی غیر دموکراتیک هدف به قدرت رسیدن گروه و دسته خودی است. ملاها برای قشر و ایدئولوژی خود٬ کمونیست‌ها برای حزب خود و سلطنت‌طلب‌ها برای سوار کردن شاه خود بر مردم هستند.؛