این درست است که ما آدمیان میل داریم که «نوع» خودمان را ترجیح دهیم، و شهرت ما به خشونت‌ورزی‌های فجیع و نفرت‌ورزی بی‌وجه نیست. با این همه، این نقد و بررسی جدیدِ بجا به ما یادآوری می‌کند که سرشت ما جنبه‌ی به همان اندازه مهم دیگری هم دارد ــ قابلیت یگانه‌ی ما برای رواداری، نه تنها نسبت به گروه خود بلکه بسیار فراتر از آن.؛

«من با تمام وجود برای آزادی جنگیدم اما می‌دانم که مردم مکزیک صد سال دیگر هم برای آزادی آمادگی نخواهند داشت. در این مملکت تنها حکومتی که می‌تواند دوام آورد حکومت استبدادی است.»؛

در سال 1989 فرانسیس فوکویاما «پایان تاریخ» را پیش‌بینی کرد، منظور زمانی است که همه کشورها به نهادهای سیاسی و اقتصادی ایالات متحده ملحق می‌شوند و آنچه او «پیروزی بی‌رودربایستی لیبرالیسم اقتصادی و سیاسی» نامید. دقیقاً پنج سال بعد رابرت کاپلان در مقاله خود با عنوان «هرج‌ومرجی که دارد می‌آید» تصویری از بنیاد متفاوت از آینده ترسیم کرد. او برای نشان دادن ماهیت این خشونت و بی‌قانونی پرهرج‌ومرج احساس کرد مجبور است از آفریقای غربی شروع کند:؛

«همان‌گونه که امروزه در سیاست خارجی ما همه‌جا رویاروی این پرسش ایستاده‌ایم که چگونه می‌توان روابط میان دولت‌ها را چنان سامان داد که امکان جنگ به مثابه‌ی مرحله‌ی نهائی (ultimate ratio) از میان برود، در سیاست داخلی نیز ما همه‌جا با این مشکل روبه‌روایم که چگونه می‌توان شکاف‌هایی در جامعه‌ی توده‌ای مدرن به وجود آورد و آن را از نو سازمان‌دهی نمود تا امکان شکل‌گیری آزادِ عقائد، تبادل معنادارِ آراء و سرانجام ]پیدایش[ فردی بینجامد که در قبال امور عمومی مسئولیتی فعّالانه‌ به عهده می‌گیرد.»؛

ک‌جمله‌ای که تا آخر عمر، بسان طوقی دور گردن ادوارد سعید باقی ماند و رنجی شد ماندگار. تا سال‌ها بعد، تا وقتی که مادرش زنده بود، هر چند سال یک‌بار از مادرش می‌پرسید: «چرا؟ چرا همه‌ی ما اسباب ناامیدی شدیم؟ مگر چه کردیم و چه باید می‌کردیم که نکردیم؟» جواب مادرش اما همیشه همان جواب آن عصر تابستانی دور بود: لب‌هایش را به ‌هم می‌فشرد، به نقطه‌ی دوری خیره می‌شد، سکوت عمیقی می‌کرد و بیشتر در دنیای افکار خود غوطه‌ور می‌شد. بعد از چند دقیقه می‌گفت: «یک روزی بالاخره می‌فهمی چرا. شاید بعد از این‌که من دیگر زنده نبودم. اما برای من مثل روز روشن است که تک‌تک شما فقط اسباب ناامیدی بودید و بس.» مادر هرگز حاضر نشد جواب این «چرا» را بدهد و این راز را که چرا بچه‌هایش اسباب ناامیدی‌اند با خود به گور برد.؛

جنبشی «موفق» است که حداکثر یک سال پس از اوج فعالیت و مستقیماً در نتیجه‌ی فعالیت‌هایش به طور کامل به اهداف خود دست یابد. برای مثال، تغییرِ حکومت ناشی از مداخله‌ی نظامیِ خارجی موفقیت به شمار نمی‌رود.؛

آب در قرن بیست و یکم قطعا همان ارزشی را خواهد داشت که نفت در قرن بیستم داشت. آب کالای ارزشمندی خواهد بود که ثروت و در نتیجه سرنوشت ملت ها را تعیین خواهد کرد. سرزمین لیبی بر روی منبعی (آکوئیفر) [۱] بسیار با ارزش تر از نفت واقع شده است، که بزرگ ترین منبع آب شیرین زیرزمینی جهان است.؛

در هفته‌های اخیر یکسری از دانشگاه‌ها در سراسر جهان برنامه‌های دانشکده‌های کنفوسیوس را تعطیل کردند. وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا اعلام کرد، که بودجه آموزش زبان چینی از طریق مؤسسات کنفوسیوس را قطع می‌کند. اتفاقات مشابه در انگلیس، فرانسه، سوئد، کاناد، دانمارک روی می‌دهد.؛

کمونیسم به آن قسم از منفیت که نقدی بی‌امان را پیشه خود کرده است هدف و جهت می‌دهد. علی‌الخصوص این روشنفکران چپ‌گرا هستند که اغلب مسیر و هدف خود را در نقد گم می‌کنند. ما از نقدکردن لذت می‌بریم، اما پرسش اینجاست که با نقد باید چه کرد یا چگونه باید از آن برای حرکت رو به جلو یا تهییج و سازماندهی توده‌ها بهره جست. آنچه کمونیسم به ما می‌دهد یک جهت‌دهی به نقد است. مارکس نیز در آثارش همین خط را دنبال می‌کرد.؛

طبقه متوسط در ‏بخش بزرگی جهان از جمله آفریقا رو به گسترش می‌رود، ولی اشکال تازه نابرابری در کشور‌های پیشرفته به ‏درگیری‌های اجتماعی دامن زده است. آمریکا که زادگاه بحران مالی سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ بود، زود‌تر از دیگر ‏قدرت‌های صنعتی بحران را پشت سر گذاشت، اقتدار نظام بانکی خود را تقویت کرد و یک رشد چشمگیر اقتصادی را ‏تحقق بخشید که دوام آن در تاریخ این کشور کم‌سابقه است. ؛