اما یافته‌ها نشان می‌دهند که برابری جنسیتی می‌تواند میزان خودکشی مردان را کاهش دهد زیرا توانمندسازی زنان می‌تواند از مردان در برابر ضربه‌های اقتصادی محافظت کند. اگر زنان تحصیل‌کرده باشند و بتوانند کار کنند، در این صورت از بار مسئولیت مالی‌ مردان کاسته خواهد شد. پژوهش هالتر نشان می‌دهد که جوامعی که سطح پایین‌تری از برابری جنسیتی را تجربه می‌کنند، همان جوامعی‌اند که بالاترین میزان خودکشی مردان را دارند.؛

آیا همه احزاب سیاسی شرایطی خوب برای استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای تقویت رابطه‌اشان با رأی‌دهندگان و یا بهبود یکپارچگی درون حزبی دارند؟ آیا رسانه‌های اجتماعی به احزاب تازه تأسیس شده با منابع کم و یک دستور کار سیاسی آلترناتیو کمک خواهند کرد؟ و یا این که رسانه‌های اجتماعی به پلاتفرم جدیدی تنها برای احزاب سنتی، با امکانات و تشکیلات خوب تبدیل خواهند شد؟؛

زمانی که رأی‌دهندگان به احزاب سیاسی پشت کنند، مشروعیت کاندیداهای جذب و نامزد شده توسط حزب برای آن انجمن و نهاد سیاسی نیز بی‌معنا می‌شود. اگر رأی‌دهندگان اعتمادی به حزب نداشته باشند، چرا باید به کاندیداهایی که حزب نامزد کرده اعتماد داشته باشند؟؛

یوران تربورن معتقد است که در دوره‌ای که مفهوم طبقه و تحلیل طبقاتی از مباحث سیاسی و آکادمیک سوئد رخت بربسته است باید دوباره سراغ این مفهوم و تحلیل طبقاتی رفت. برای یوران، مفهوم طبقه هم یک ابزار تحلیلی انتقادی است و هم ابزاری برای تقویت حس همگرایی و اتحاد بین اعضای طبقه در جهت مقاومت در برابر این سیستم و همچنین مبارزه بر علیه وضع موجود.؛

این درست است که ما آدمیان میل داریم که «نوع» خودمان را ترجیح دهیم، و شهرت ما به خشونت‌ورزی‌های فجیع و نفرت‌ورزی بی‌وجه نیست. با این همه، این نقد و بررسی جدیدِ بجا به ما یادآوری می‌کند که سرشت ما جنبه‌ی به همان اندازه مهم دیگری هم دارد ــ قابلیت یگانه‌ی ما برای رواداری، نه تنها نسبت به گروه خود بلکه بسیار فراتر از آن.؛

«من با تمام وجود برای آزادی جنگیدم اما می‌دانم که مردم مکزیک صد سال دیگر هم برای آزادی آمادگی نخواهند داشت. در این مملکت تنها حکومتی که می‌تواند دوام آورد حکومت استبدادی است.»؛

در سال 1989 فرانسیس فوکویاما «پایان تاریخ» را پیش‌بینی کرد، منظور زمانی است که همه کشورها به نهادهای سیاسی و اقتصادی ایالات متحده ملحق می‌شوند و آنچه او «پیروزی بی‌رودربایستی لیبرالیسم اقتصادی و سیاسی» نامید. دقیقاً پنج سال بعد رابرت کاپلان در مقاله خود با عنوان «هرج‌ومرجی که دارد می‌آید» تصویری از بنیاد متفاوت از آینده ترسیم کرد. او برای نشان دادن ماهیت این خشونت و بی‌قانونی پرهرج‌ومرج احساس کرد مجبور است از آفریقای غربی شروع کند:؛

«همان‌گونه که امروزه در سیاست خارجی ما همه‌جا رویاروی این پرسش ایستاده‌ایم که چگونه می‌توان روابط میان دولت‌ها را چنان سامان داد که امکان جنگ به مثابه‌ی مرحله‌ی نهائی (ultimate ratio) از میان برود، در سیاست داخلی نیز ما همه‌جا با این مشکل روبه‌روایم که چگونه می‌توان شکاف‌هایی در جامعه‌ی توده‌ای مدرن به وجود آورد و آن را از نو سازمان‌دهی نمود تا امکان شکل‌گیری آزادِ عقائد، تبادل معنادارِ آراء و سرانجام ]پیدایش[ فردی بینجامد که در قبال امور عمومی مسئولیتی فعّالانه‌ به عهده می‌گیرد.»؛

ک‌جمله‌ای که تا آخر عمر، بسان طوقی دور گردن ادوارد سعید باقی ماند و رنجی شد ماندگار. تا سال‌ها بعد، تا وقتی که مادرش زنده بود، هر چند سال یک‌بار از مادرش می‌پرسید: «چرا؟ چرا همه‌ی ما اسباب ناامیدی شدیم؟ مگر چه کردیم و چه باید می‌کردیم که نکردیم؟» جواب مادرش اما همیشه همان جواب آن عصر تابستانی دور بود: لب‌هایش را به ‌هم می‌فشرد، به نقطه‌ی دوری خیره می‌شد، سکوت عمیقی می‌کرد و بیشتر در دنیای افکار خود غوطه‌ور می‌شد. بعد از چند دقیقه می‌گفت: «یک روزی بالاخره می‌فهمی چرا. شاید بعد از این‌که من دیگر زنده نبودم. اما برای من مثل روز روشن است که تک‌تک شما فقط اسباب ناامیدی بودید و بس.» مادر هرگز حاضر نشد جواب این «چرا» را بدهد و این راز را که چرا بچه‌هایش اسباب ناامیدی‌اند با خود به گور برد.؛

جنبشی «موفق» است که حداکثر یک سال پس از اوج فعالیت و مستقیماً در نتیجه‌ی فعالیت‌هایش به طور کامل به اهداف خود دست یابد. برای مثال، تغییرِ حکومت ناشی از مداخله‌ی نظامیِ خارجی موفقیت به شمار نمی‌رود.؛