سارتر هم شیفته و مفتون بود. سرخورده از انفعال سیاسی اروپا در دهه‌ی 1960، او مسحور سرزندگی و بلندپروازی پرو‌ژه‌ی انقلابی اعراب شد. در دوران اوج این ماجرای عاشقانه، سارتر و اطرافیانش برای ادای احترام به پروژه‌ی انقلابی اعراب به خاورمیانه رفتند. و برای مدتی کوتاه پیوند میان آنها ناگسستنی به نظر می‌رسید. اما به رغم همه‌ی بحث‌های فلسفی مهم درباره‌ی وجود و انقلاب، این رابطه‌ی عاشقانه به تلخی پایان یافت و اعراب سارتر را برای همیشه خائن به آرمان خود شمردند. ؛

مائو، استالین، موسِلینی، هیتلر، خمینی و بسیاری نام‌های مشهور دیگر با وجود تمام تفاوت‌ها یک ویژگی مشترک دارند و آن شور و سرور و اشک شوق مثال‌زدنی هواداران انبوه‌شان است. یک نیروی محرکه‌ی بزرگ که نخ پیوند همه‌ی این مشاهیر است و به آن کاریزما می‌گویند که شاید به همین دلیل عامل انقلاب‌ها و تحولات بزرگ تاریخ شده‌اند. یکی از جلوه‌های کاریزما در قرن بیستم در قالب ایدئولوژی زمینی کمونیسم در چهره‌هایی چون لنین، استالین، مائو، چه گوارا و کاسترو نمود پیدا کرده است.؛

او (خمینی) حمله صدام را «هدیه الهی» نامید. جنگ برای سلطه ترور وجاهت قانونی ایجاد کرد، او (خمینی) مردم را برای دفاع از میهن بسیج کرد و ایدئولوژی شهادت اسلام‌گرایان و نفرت علیه غرب را گسترش داد. در تمام کشور شعار «جنگ، جنگ تا پیروزی» می‌پیچید.؛

انقلاب اسلامی همچون تندبادی ویرانگر خواب ژرف انسان ایرانی را برآشفت و او را از فراز آسمان بلند پندار چنان بر زمین سخت بیداری فروکوفت که صدای شکستن تک‌تک استخوانهایش تا به امروز بر آسمان بلند است. در این چهل سال گذشته درباره چرائی و چگونگی این انقلاب بسیار شنیده‌ایم و در این میان، صدای آنانی که از گذشت روزگار هیچ نیاموخته و گناه این فروپاشی سهمگین را بر گردن دیگران افکنده‌اند، از همه بلندتر بوده است.؛

بعد از جلسه دسامبر ۱۹۹۱ با شرکت شماری از سران دول عضو اتحاد شوروی و اعلام انحلال کشور، یلتسین به رئیس مافیای روسیه، علی یف به دیکتاتور ناسیونالیست و تیولدار آذربایجان، کریمف به خان ازبکستان و نیازف به حاکم مادام العمر و مطلق العنان  ترکمنستان بدل شدند . شگفت انگیز نیست، اما عبرت آموز است که این آقایان تا روز انحلال شوروی،  اعضای دفتر سیاسی یا کمیته مرکزی حزب کمونیست بوده اند و واژه ” تاواریش” هرگز از دهان شان جدا نمی شد!؛

• چپ به عنوان یک نیروی سیاسی، در شرایط مشخص کنونی ایران در حاشیه میدان سیاست قرار دارد، در حالی که پایه اجتماعی طبیعی آن (یعنی کارگران و زحمتکشان) حالا در میانه میدان می رزمند و جانفشانی می کنند. بنابراین چپ باید قبل از هر چیز دیگر، تلاش کند به یک نیروی سیاسی در میانه میدان تبدیل شود تا توان پیوند و همراهی با پیکارهای اکثریت زحمتکش را داشته باشد و گرنه به دنباله رو جریان های سیاسی دیگر تبدیل خواهد شد ... ؛

این هست که یکی از مشکلات ما با دموکراسی مدرن آن است که این ‏‎[سیستم‎[‎‏ فقط به ‏دنبال تامین صلح و رفاه است، در حالی که مردم بیش از این‌ها می‌خواهند... لیبرال دموکراسی حتی کوشش نمی‌کند که ‏زندگی خوب را تعریف بکند، این امر به خود افراد واگذار شده، که دارای حس از خود بیگانگی بوده و بدون هدف‌اند، و ‏به همین خاطر هم با پیوستن به گروه‌های هویت‌گرا در جستجوی کسب یک حس تعلق جمعی‌اند.» وی می‌گوید منتقدین ‏وی «احتمالا قسمت پایانی کتاب - پایان تاریخ - وی را نخوانده‌اند، که در واقع تماما در باره برخی از تهدیدهای بالقوه ‏متوجه لیبرال دموکراسی بود.» ‏؛

در سمینار «خصوصی‌سازی در ایران»، پرویز صداقت تاریخچه‌ای از خصوصی‌سازی و برندگان و بازندگان آن را ارائه کرد، با تمرکز بر دو نمونه شرکت ملی مخابرات و کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه. فریبرز رئیس‌دانا در بحث نظری- تاریخی خود خصوصی‌سازی در ایران و جهان را بررسی کرد و در مقابل آن به سه بدیل دولتی‌کردن، ملی‌کردن و اجتماعی‌کردن پرداخت. محمد مالجو از سازوکار خصوصی‌سازی طی سه دهه گذشته، روش‌های متنوع آن و راهکارهای پیش‌روی جنبش‌های اجتماعی سخن گفت ... ؛

این نوع حکومت بیشتر در کشورهای توسعه نیافتهٔ دارای رژیمهای دیکتاتوری، سرزمین‌هایی که مردمش از سطح آگاهی اندکی برخوردارند و به حقوق خود واقف نیستند و از بلوغ سیاسی و فرهنگی فاصله دارند و همچنین اقتصاد آنها دولتی است دیده می‌شود. همسنگ فارسی مناسب و رسا برای این مفهوم ، «دزد سالاری» یا «یغما سالاری» است.؛

رسشی که بسیاری در جنبش ۶۸ و سپس بهمن ۵۷ مطرح کردند و همچنان طرح می‌کنند این بود: چگونه یک شورش توده‌ای و خشن در کشورهای ثروتمند با مردمی مرفه ناگهان چون صاعقه در آسمانی آبی، بدون هیچ هشداری توانست درگیرد؟ چطور نیروی عمده جنبش اعتراضی را نسل جوانی که شرایط بهتری نسبت به پدران خود داشت، تشکیل می‌داد؟ آیا واقعاً این جنبش‌ها بدون «هیچ دلیل عقلی» و قابل توضیحی شکل گرفتند؟ ...؛