هیچ سیستمی را در دنیا ندیده‌ام که تا این اندازه علاقمند باشد برای خود دشمن تولید کند. چه در عرصه‌ی عمومی و بین‌المللی و چه در عرصه‌ی داخلی. چه کسی می‌آید کشورهای مختلف را در مجموعه‌ای باعنوان “غربی، عبری، عربی” بگنجاند و بگوید که اینها همه با من دشمن هستند؟ اصلا این ترکیب گویای نوعی علاقه به دشمن‌سازی است.؛

هستند اما هنرمندان و نویسندگان و روشنفکرانی، که چون برخی امضا کنندگان متن «با ما همصدا شوید»، شرافت فردی، استقلال شخصی و هنری و فرهنگی خود را حفظ کرده، تن به حمایت از استبداد نداده، با رانت خواران همکاسه نشده اند. سخن من با این گروه است ...؛

ن‌چه ما امروزه در چین شاهدیم دقیقاً آمیزه‌ی دو ویژگی در شکل افراطی‌اش است: یک دولت اقتدارگرای قدرقدرت از یک‌سو و پویش وحشیانه‌‎ی سرمایه‌داری از سوی دیگر. اینک پیوند میان دموکراسی و سرمایه‌داری گسسته است. بنابراین کاملاً محتمل است که مدل آینده‌ی ما نوعی «سوسیالیسم سرمایه‌دارانه‌«ی چینی باشد ــ که به‌طور حتم آن سوسیالیسمی نیست که ما رویای‌اش را داریم. ...؛

با انقلاب نوامبر ۱۹۱۸ و سرکوب جنبش شورایی برآمده از آن، «قرن سوسیال دمکراسی» در آلمان آغاز شد. حزب سوسیال دمکرات از ۱۹۱۸ تا کنون از ارکان اصلی دمکراسی بورژوایی آلمان بوده است. اکنون که صد سال از رویدادهای انقلابی نوامبر ۱۹۱۸ در آلمان می گذرد، به نظر می رسد قرن سوسیال دمکراسی در این کشور پایان یافته است. نوشته حاضر نگاهی به آن انقلاب و به ویژه نقش سوسیال دمکراسی در آن دارد ... ؛

در سیاست ورزی دموکراتیک معیار این است٬ چه باید بکنیم که زندگی مردم بهتر بشود، چگونه باید مردم متشکل شوند. چه باید بکنیم که نقش مردم و جنبش دموکراتیک در مجموع جنبش ضد استبدادی افزایش یابد. در واقع امر در سیاست ورزی دموکراتیک هدف به قدرت رساندن مردم از طریق نهادهای منتخب آن‌هاست. در سیاست ورزی غیر دموکراتیک هدف به قدرت رسیدن گروه و دسته خودی است. ملاها برای قشر و ایدئولوژی خود٬ کمونیست‌ها برای حزب خود و سلطنت‌طلب‌ها برای سوار کردن شاه خود بر مردم هستند.؛

احمد زیدآبادی:سفر بنیامین نتانیاهو به مسقط و دیدارش با سلطان قابوس پادشاه عمان نشانۀ روشنی از تحرکات مهمی است که به صورتی مخفی و محرمانه در خاورمیانه جریان دارد. در واقع، سفر نتانیاهو به عمان بر خلاف آنچه بسیاری از رسانه‌های بین‌المللی مطرح کردند؛ به نظر من، ربط مستقیمی به ایران پیدا نمی‌کند بلکه پای

اگر هم از ضرورت رهبر کاریزماتیک صرف نظر کنیم و ظهور آن را امری منسوخ شده بدانیم؛ ضرورت تشکیلات قوی با توان سازمان دهی بالا بر روی زمین و نه در عالم مجازی، برای هر حرکت سیاسی معنی‌دار، غیر قابل انکار است. تشکیلات اصطلاحاً مجازی هرگز جای تشکیلات عینی را نمی‌گیرد و بیشتر به کار سرگرمی و تفریحی سیاسی می آید.؛

ما همگی با هر گرایشی، علاقه خاصی به افشاگری داریم. حریف را در بهترین حالت غافل یا نادان می‌دانیم و با افشاگری درباره عاقبت مسیری که به پندار ما در آن پا نهاده، کوشش می‌کنیم او را بر سر عقل بیاوریم و با خود همراه کنیم. قاعده این است که حریف را مغرض بدانیم، یعنی از این فرض عزیمت می‌کنیم که او ریاکار است، و دارد اغراض واقعی خود را می‌پوشاند. در اینجا طبعاً کار ما افشای دورویی حریف است. باید نقابی را که بر چهره زده بردریم. روشن است که این بحث به تفاهم راه نمی‌برد.؛

بسیار بعید است که بتواند این دوستان را از این بحران نجات بدهد. بحران آنها زیر مجموعه بحران فروپاشی جمهوری اسلامی است و اصلاح‌طلبان اگر نخواهند همراه ج.ا. زیر آوار بمانند، به «انقلاب در اصلاحات» احتیاج دارند. انقلابی که می‌تواند با رد «انقلاب بهمن» و میراث نحس خمینی آغاز شود، با پذیرش سکولاریسم و جدائی دین و دولت تداوم یابد و با پذیرش آرای مجتهد، اسلام را در طراز مسیحیت امروز اروپا نوسازی کند. تا آن زمان اما، وصله‌پینه کردن‌های تاجزاده عزیز غنیمتی است! حداقل او اگر با جنبش علیه حجاب اجباری همراهی نمی‌کند، با روضه‌خوانی و ارجاع به حدیث و آیه نمک روی زخم جامعه روشنفکری کشور نمی‌پاشد!؛

مخالفت حکومت ما با علوم انسانی، مخالفت فرمان علیه فهم است. علوم انسانی ریشه در افکار و آراء دورۀ روشنگری Aufklärung دارد. روشنگری خود را در مخالفت با وحی مسیحی در معنای «مجموعه‌ای از آموزه‌ها که از عالم فوق عقلانی الوهیّت به انسان فرود آمده» معنا کرده است. این تعریف از وحی مسیحی موضع رسمی کلیسا در دوران روشنگری بود و کسی حق نداشت از آن تخلّف کند. این وحی منشأ و مبدأ فرمان‌هایی بود که کلیسا در زمینه‌های مختلف زندگی انسان صادر می‌کرد.؛