در هفته‌های اخیر یکسری از دانشگاه‌ها در سراسر جهان برنامه‌های دانشکده‌های کنفوسیوس را تعطیل کردند. وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا اعلام کرد، که بودجه آموزش زبان چینی از طریق مؤسسات کنفوسیوس را قطع می‌کند. اتفاقات مشابه در انگلیس، فرانسه، سوئد، کاناد، دانمارک روی می‌دهد.؛

کمونیسم به آن قسم از منفیت که نقدی بی‌امان را پیشه خود کرده است هدف و جهت می‌دهد. علی‌الخصوص این روشنفکران چپ‌گرا هستند که اغلب مسیر و هدف خود را در نقد گم می‌کنند. ما از نقدکردن لذت می‌بریم، اما پرسش اینجاست که با نقد باید چه کرد یا چگونه باید از آن برای حرکت رو به جلو یا تهییج و سازماندهی توده‌ها بهره جست. آنچه کمونیسم به ما می‌دهد یک جهت‌دهی به نقد است. مارکس نیز در آثارش همین خط را دنبال می‌کرد.؛

طبقه متوسط در ‏بخش بزرگی جهان از جمله آفریقا رو به گسترش می‌رود، ولی اشکال تازه نابرابری در کشور‌های پیشرفته به ‏درگیری‌های اجتماعی دامن زده است. آمریکا که زادگاه بحران مالی سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ بود، زود‌تر از دیگر ‏قدرت‌های صنعتی بحران را پشت سر گذاشت، اقتدار نظام بانکی خود را تقویت کرد و یک رشد چشمگیر اقتصادی را ‏تحقق بخشید که دوام آن در تاریخ این کشور کم‌سابقه است. ؛

اساس ملی‌ گرایی متنفر بودن از خارجی‌ها نیست، اساس ملی‌گرایی دوست داشتن هموطنان خودتان است. در حال حاضر، با کمبود چنین دوست داشتنی در سراسر دنیا مواجه شده‌ایم، و در اروپا هم با کمبود چنین دوست داشتنی مواجه‌ایم.؛

ین منطق حرکت در دایره بسته یک سیستمی است که مسئله اصلاح‌طلبانش فقط صندوق رأی شده است و رابطه‌اش را با جامعه مدنی قطع کرده است. از جنبش اجتماعی می‌ترسد و در لحظه‌هایی که جنبش اجتماعی در مقابل سیستم قرار می‌گیرد، می‌توان پیش‌بینی کرد - کما اینکه نمونه‌هایش را در سال‌های اخیر دیده‌ایم- که نیروی اصلاح‌طلب در کنار سیستم و در مقابل مردم قرار گیرد. از چنین صندوق رأی و چنین منطق اصلاح‌طلبی هیچ‌گونه تغییر و اصلاحی به معنای واقعی کلمه انتظار نمی‌رود.؛

ک بار دیگر به دماوند بروند و در خفا به جمهوری اسلامی رای بدهند و همه اعتبار خود را در بازی خطرناک و بی‌سرانجام جلوگیری از «انحلال مردم» خرج نکنند. مردم منحل نمی‌شوند. اما شخصیت‌ها به راحتی می‌توانند بسوزند. فقط هم نوایی با دشمنان خارجی نیست که به نابودی سرمایه اجتماعی منجر می‌شود. «دشمن ما همین جاست!» و زخم اسدالله لاجوردی و سردار رشید اسلام نامیدنش، هنوز تازه است.؛

آلن بدیو در این مصاحبه به طیف گسترده‌ای از موضوعات می‌پردازد: انقلاب و خشونت، پوپولیسم، برآمدن راست افراطی، انتخابات، نژادپرستی و اشکال جدید آن، جایگاه مکرون در فرانسه کنونی، جنبش‌های اجتماعی جدیدی همچون پودموس و سیریزا و مسائل سیاست معاصر. از آثار فلسفی‌اش می‌گوید و از فعالیت‌های سیاسی‌اش، از ماجرای آشنایی با سارتر و فاصله‌گیری فلسفی از او. و به طور کلی درباره وقایع تعیین‌کننده در حیات خود، جنگ الجزایر، مه ۶۸، انقلاب فرهنگی چین، و غیره ...؛

در معرفی استالین و تواناییِ فکری او همین بس که بدانیم که محبوبیت او در نزد لنین نه از برای خلاقیتِ سیاسی، علمی و یا نبوغ فلسفی‌اَش، بلکه بخاطر مهارت او در سرقت از بانک‌ها و بدینوسیله فراهم‌سازی هزینه‌های مالیِ رهبرانِ حزب بلشویکی برای پیشبرد زندگی مخفی‌شان در اروپا بود؛

سوئد کشوری است که نظام حکومتی آن با وجود اینکه فاصله‌ای چشمگیر با فدرالیسم دارد، از خودگردانی گسترده‌ای در واحدهای جغرافیایی محلی برخوردار است.؛

این  لحظه از  نظر کامو لحظۀ خود آگاهی‌  است که سیزیپوس  را به فکر وا می‌ دارد.  در چنین لحظه ای  او قوی تر از  آن صخره  است، زیرا بر خلاف صخره، صاحب خودآگاهی‌ است  و قدرت  اندیشیدن دارد.  به عبارت دیگر او  در این  کار بیهودۀ خود یک  نوع  عمل  قهرمانانه می‌ بیند، که  به زندگی‌  او معنا و مفهوم می‌ دهد. چنین  خود آگاهی‌ است که به او  قدرت زندگی‌ می‌ دهد و رنج زندگی‌ را برای او قابل  تحمل می‌ سازد. اگاهی  که باید بر  رنج  او بیافزاید از او یک قهرمان می‌  سازد.؛