سوئد کشوری است که نظام حکومتی آن با وجود اینکه فاصله‌ای چشمگیر با فدرالیسم دارد، از خودگردانی گسترده‌ای در واحدهای جغرافیایی محلی برخوردار است.؛

این  لحظه از  نظر کامو لحظۀ خود آگاهی‌  است که سیزیپوس  را به فکر وا می‌ دارد.  در چنین لحظه ای  او قوی تر از  آن صخره  است، زیرا بر خلاف صخره، صاحب خودآگاهی‌ است  و قدرت  اندیشیدن دارد.  به عبارت دیگر او  در این  کار بیهودۀ خود یک  نوع  عمل  قهرمانانه می‌ بیند، که  به زندگی‌  او معنا و مفهوم می‌ دهد. چنین  خود آگاهی‌ است که به او  قدرت زندگی‌ می‌ دهد و رنج زندگی‌ را برای او قابل  تحمل می‌ سازد. اگاهی  که باید بر  رنج  او بیافزاید از او یک قهرمان می‌  سازد.؛

من فکر می‌کنم وقتِ آن رسیده باشد و یا حداقل زمانِ تلاش برای آن رسیده که این کلاهبرداری یکبار و برای همیشه به آنجایی فرستاده شود که به آنجا تعلق دارد – یعنی به بازارهای مکاره. منظورِ من در اینجا این نیست که طالع‌بینان هیچگاه قادر به بیانِ حقیقت نیستند. ؛

آنچه که من در شوروی مشاهده نمودم، تحقق عملی دیدگاهی بود که بعنوان نمونه ما در منطقه ترکمن صحرا بشکلی غیر دولتی بدان باور داشته و حتی در محدوده قدرتمان عمل میکردیم. این قرابتهای فکری میان سازمان فدایی و حزب کمونیست شوروی و همینطور متدهای برخورد آنان نسبت به مخالفین فکری و شیوه پیشبرد تشکیلات و رابطه مرکزیت با اعضاء ، متأسفانه تشابهات زیادی با همان سیستم فکری دارد که امروز از سوی حاکمیتهای توتالیتری همچون رژیم جمهوری اسلامی پیشبرده میشود. ؛

به گفته هایدگرآزاردهنده ترین امر در دوران  تفکر انگیز کنونی آن است که “ما هنوز فکر نمی کنیم”.  از نظر هایدگر فکر کردن پرسش کردن است.  فکر کردن یعنی خود و دنیا را به صورت سوال مطرح کنیم. به کلام دیگر فکر کردن به وسیله کسی که پرسش می کند، نمود می یابد. این نه تنها شامل قبول آزادی از سوی ماست، بلکه لازمۀ فرمان نابرداری نیز می باشد. به این ترتیب جاذبۀ اندیشه همان جاذبۀ آزادی است. از زمان سقراط تا کنون سنت روشنفکر اجتماعی آن بوده که حامی و محاقظ آزادی های مدنی باشد.؛

کشوری قدرت دارد که بتواند دستور کار محیط بیرونی و اگر توانست جهانی را تنظیم کند؛ امری که امروز چین حداقل در امور تجاری، تولیدی، فن‌آوری، مالی، و سرمایه‌گذاری می‌تواند انجام دهد و روسیه از چنین توانی محروم است.؛

پرسشِ معنایِ زندگی به یک پرسشِ اخلاقی تبدیل می‌گردد. به این پرسش که: چه کارهایی باید انجام دهم تا زندگیِ خود را معنی‌دار کنم؟ و یا آنگونه که کانت می‌گوید، «چه باید بکنم؟». یک بخش از پاسخ به این پرسش را می‌توان در ایده‌های کانتی از آزادی و خودسالاری و ایدۀ او دربارۀ پلورالیسم (کثرت‌گرایی) یافت، که در اساس خود توسطِ ایدۀ برابری در برابر قانون و احترام به آزادیِ دیگران محدود می‌شود؛ ایده‌هایی که، همانند آزادیِ خویشتن از طریق آگاهی، به ما در دادنِ معنی به زندگیمان یاری می‌رسانند.؛

سارتر هم شیفته و مفتون بود. سرخورده از انفعال سیاسی اروپا در دهه‌ی 1960، او مسحور سرزندگی و بلندپروازی پرو‌ژه‌ی انقلابی اعراب شد. در دوران اوج این ماجرای عاشقانه، سارتر و اطرافیانش برای ادای احترام به پروژه‌ی انقلابی اعراب به خاورمیانه رفتند. و برای مدتی کوتاه پیوند میان آنها ناگسستنی به نظر می‌رسید. اما به رغم همه‌ی بحث‌های فلسفی مهم درباره‌ی وجود و انقلاب، این رابطه‌ی عاشقانه به تلخی پایان یافت و اعراب سارتر را برای همیشه خائن به آرمان خود شمردند. ؛

مائو، استالین، موسِلینی، هیتلر، خمینی و بسیاری نام‌های مشهور دیگر با وجود تمام تفاوت‌ها یک ویژگی مشترک دارند و آن شور و سرور و اشک شوق مثال‌زدنی هواداران انبوه‌شان است. یک نیروی محرکه‌ی بزرگ که نخ پیوند همه‌ی این مشاهیر است و به آن کاریزما می‌گویند که شاید به همین دلیل عامل انقلاب‌ها و تحولات بزرگ تاریخ شده‌اند. یکی از جلوه‌های کاریزما در قرن بیستم در قالب ایدئولوژی زمینی کمونیسم در چهره‌هایی چون لنین، استالین، مائو، چه گوارا و کاسترو نمود پیدا کرده است.؛

او (خمینی) حمله صدام را «هدیه الهی» نامید. جنگ برای سلطه ترور وجاهت قانونی ایجاد کرد، او (خمینی) مردم را برای دفاع از میهن بسیج کرد و ایدئولوژی شهادت اسلام‌گرایان و نفرت علیه غرب را گسترش داد. در تمام کشور شعار «جنگ، جنگ تا پیروزی» می‌پیچید.؛