زنی که در حال سوزاندن کپه‌ای از شاخه‌های خشک است تعدادی از اعضای خانواده‌اش را نام می‌برد که به «آموزشگاه» فرستاده شده‌اند، از جمله پسر 16 ساله‌اش. زن دیگری می‌گوید که شوهرش از دسامبر 2017 به آموزشگاهی در روستای دیگری فرستاده شده است. او نمی‌داند که چرا شوهرش را فرستاده‌اند و می‌گوید: «ما همیشه کشاورز بوده‌ایم.»؛

دخترم که کشته شد، به ما گفتند برای اجرای مجازات قاتل، باید ۱۱۵ میلیون تومان، به خانواده‌اش بدهید. من گیج و حیران، فقط می‌پرسیدم که چرا باید به قاتل دخترم دست‌خوش هم بدهم؟ و جواب می‌شنیدم چون قاتل دخترت یک مرد بوده و دیه زن و مرد برابر نیست.» ؛

بار نخست این دو گزارش را در روز ۴ آذر که برای تحویل جسدهای پدر و مادرم به سازمان پزشکی قانونی تهران رفتم، به من نشان دادند. همرزمان سیاسی پدر و مادرم را که آن روز همراه من آمده بودند، به آن اداره راه ندادند. هرچه اعتراض و اصرار کردند، فایده‌ای نبخشید. من را هم مدتی سر دواندند و پشت این در و آن در منتظر گذاشتند تا سرانجام به حیاط‌خلوت آن اداره فرستادند. بعد جسدهای پدر و مادرم را آوردند؛ روی دو برانکارد چرخ‌دار. وقتی آنجا ایستاده بودم و اصرار می‌کردم که پوشش روی تن‌هایشان را کمی پس بزنند تا تصویر مرگ آنان را ببینم، آن دو گزارش را به دستم دادند تا مرا از دیدن جسدها منصرف کنند. صدایی با تحکم تکرار می‌کرد: معطل نکنین! امضا کنین!؛

لینا در طول اقامت خود در ایران تجربۀ دردناکی را پشت سر گذاشته و رنجی گران به دوش کشیده است. اگر عذرخواهی ما ایرانیان از آلام روحی او می‌کاهد و سبب التیامش می‌شود؛ من به نوبۀ خود از او معذرت می‌خواهم و به دلیل رنج و دردی که متحمل شده است؛ از خداوند برایش خیر و خوبی آرزو می‌کنم. بدون شک در ایران افرادی یافت می‌شوند که به علت نادانی و ناآگاهی و یا تبختر و تفرعنِ ناشی از رشدنیافتگی شخصیتی و عقب ماندگی فرهنگی و یا خستگی و فرسودگی مربوط به فشارهای رومرۀ زندگی، در مقابل آوارگان افغان برخورد ناپسند و مشمئز کننده‌ای دارند؛ برخوردی که بر مبنای تمام اصول اخلاق محکوم و مطرود ؛

وزارت امورخارجه ایالات متحد آمریکا به دنبال مذاکرات اخیرش با دولت والد داعش و به منظور دلجویی از اردوغان قاتل کُردها در ترکیه و سوریه و عراق، متاسفانه جایزه ای ۱۲ میلیون دلاری برای بازداشت مراد کاریلان، جمیل بایاک و دوران کالکان سه رهبر ارشد "پ.ک.ک." تعیین نموده است.؛

«جایزه امسال کورت توخولسکی پن سوئد، به نسرین ستوده، وکیل حقوق بشری و نویسنده، به خاطر دلیری او و مبارزه بی‌وقفهاش در راه دفاع از صداهایی که در خطر سانسور و خاموشی در ایران قرار دارند، داده می‌شود.»؛

بازار بردگان شب‌ها باز می‌شد. ما صداهای مضطرب‌کننده را از طبقه پایین می‌شنیدیم. جایی که نظامیان داعش ثبت‌نام می‌شدند. وقتی اولین مرد وارد اتاق می‌شد، همه دخترها جیغ می‌زدند. مثل لحظه انفجار بود. مثل زخمی‌ها ناله می‌کردیم، خم می‌شدیم و روی زمین بالا می‌آوردیم. اما هیچ کدام اینها سربازها را متوقف نمی‌کرد. دور اتاق می‌چرخیدند، به ما که جیغ می‌زدیم و التماس می‌کردیم، زل می‌زدند.؛

جاوید رحمان در نخستین گزارش خود شماری از نگرانی‌های موجود در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران را برشمرده‌است: از جمله این موارد نقض حق حیات (اعدام‌ها)، به‌طور مشخص اعدام متهمان نوجوان، شکنجه، حق آزادی تجمع، آزادی بیان و عقیده، حقوق زنان، تبارها و باورمندان به دین‌ها و آیین‌های مختلف، به شمار می‌روند.؛

اما نیمای من! چگونه می‌توانستم شاهد اعدام نوجوانان وطن‌ام باشم و سکوت کنم؟ چگونه می‌توانستم چشم بر کودک آزاری‌ها ببندم تا شب‌ها را با خیالی آسوده در کنارت بگذرانم؟ تا روز اول مهر کیف مدرسه ات را بر پشت‌ات بگذارم و به اتفاق بابا تو را تا مدرسه بدرقه کنم؟ پسرم، من نمی‌توانستم.؛

دریغ از این کشور که جوانانش به جای آنکه شاد باشند و عاشق شوند و زندگی کنند؛ به هر بهانه‌ای روانۀ گور می‌شوند. دریغ از زانیار و لقمان که در عنفوان جوانی به رنج زندان گرفتار شدند و پس از سال‌ها تحمل اضطراب در زیر حکم اعدام؛ رهایی‌شان با مرگ رقم خورد.؛