همدلی، شریک احساسات شخص دیگری شدن و در نتیجه به فکر او بودن و غم او را خوردن، در جامعه‌ی ما معمولاً نوعی فضیلت به شمار می‌رود. حس غم‌خواری و نگرانی برای راحتی و آسایش دیگران را با گفتن «بگو، گوشم با توست» و «درد تو را می‌فهمم» بیان می‌کنیم. «قانون طلایی» را می‌پذیریم که می‌گوید: با دیگران همان‌گونه رفتار کن که می‌خواهی با تو رفتار کنند. آن‌ گاه که با دیگران احساس همدلی می‌کنیم، هر آن‌چه را باید و شاید انجام می‌دهیم. ؛

از نخستین انتخابات دموکراتیک چندنژادیِ آفریقای جنوبی در ۲۷ آوریل ۱۹۹۴، بیست و پنج سال گذشته است. قرار بود که این انتخابات به تفکیک نژادیِ نهادینه‌ی حکومت آپارتاید پایان دهد. اما به نظر می‌رسد تغییرات ناچیز بوده است. آفریقای جنوبی هنوز کشور دو ملت است: سفیدپوستان ثروتمند و سیاه‌پوستان فقیر.؛

بی‌اطلاعی از تحولات تاریخی-جمعیت‌شناختی و برخورد دل‌بخواهانه با مسئله‌ی تفکیک طبقات، از اصلی‌ترین دلایل بروز انواع و اقسام مغالطات نظری، روشی و سیاسی در حوزه‌ی مطالعاتیِ نقد اقتصاد سیاسی ایرانِ معاصر است. این مقاله تلاشی است مقدماتی برای غلبه بر این مشکلات. ...؛

افزایش آمار کودکان کارتن‌خواب هستیم که این خود می‌تواند احتمال بروز آسیب‌های اجتماعی را برای این کودکان افزایش دهد، چراکه تجربه نشان می‌دهد کودکان بی‌‌‌سرپرست بیشتر از دیگران در معرض آسیب‌ها و مشکلات قرار می‌گیرند و به‌دلیل اینکه نمی‌توانند از خود دفاع داشته باشند و یا اینکه با مسائل پیش رو مقابله کند بنابراین به راحتی در معرض آسیب‌های اجتماعی قرار می‌گیرند، به‌عنوان مثال آمار سوء استفاده‌های جنسی از کودکان کارتن‌خواب بالا است که این خود جای بسی تأمل دارد.؛

بررسی گزارش مرکز آمار نشان می‌دهد، در پاییز سال 97 نرخ بیکاری جوانان (۱۵تا۲۴ سال) حدود ۲۷‌درصد بوده و سهم بیکاران فارغ‌التحصیل دانشگاه از کل بیکاران حدود ۳‌درصد افزایش یافته است. براساس جزئیات گزارش طرح آمارگیری نیروی کار در پاییز 97، نرخ مشارکت اقتصادی جمعیت 10‌ساله و بیشتر حدود 40‌درصد می‌باشد که نسبت به مدت مشابه سال قبل 680‌هزار نفر افزایش داشته است. ؛

در لطیفه‌ای که تعریف کردم، متخصص علوم سیاسی کسی نیست جز فرانسیس فوکویاما که «پایان تاریخ» را اعلام کرد اما مدتی بعد، پس از ادامه‌ی تاریخ، گفت بستگی دارد که منظور از «پایان» چه باشد. فیلسوف هم کوامی آنتونی آپیا است، جهان‌وطنی که می‌گوید همگی شهروندان جهان‌ایم. میخانه، متأسفانه، کشور درگیر دعوا و مرافعه‌ی ما-و کشورهایی نظیر آن-است.؛

"بی نظیری" آقای خمینی در حکومتداری، در بی نظیری او در ایجاد یک نظم استبداد کامل و تامگرای دینی و سلب کامل حق حاکمیت از یک ملت است، در ترور دگراندیشان، در فرمان قتل عام زندانیان سیاسی، در شکستن قلم نویسندگان و آزاد اندیشان، در اسلامی کردن دانشکاهها و از میان بردن علم و پژوهش، در جنگ را نعمت خواندن، در اقتصاد را مال خر دانستن است. سروش هنوز نه معنای "علم" را فهمیده است و نه معنای حکومت مدرن و حکومتداری را ... ؛

نوستالژی همیشه خاطرات خوش را احضار و مرور نمی‌کند. گاه نوستالژی، به قول هرب کائن، «خاطره‌ای است که دردش رفته است.» نسلی که در بحبوحه‌ی مصائب جنگ جهانی دوم بزرگ شد یاد بازی‌های دوران کودکی می‌افتد و الفت‌های عمیقی که شکل گرفت. لئو اشپیتزر در مقاله‌ی درخشانی از درهم‌آمیختن نوستالژی و تروما برای خانواده‌های یهودی که از آلمان نازی جان سالم به در بردند می‌نویسد. نسلی که کودکی و نوجوانی‌اش در دهه‌ی شصت ایران گذشت یاد دفترچه ‌مشق‌های چهل‌برگ و کوپن‌های زمان جنگ می‌کند. نوستالژی می‌تواند به تقویت هویت ما، چه هویت شخصی و چه جمعی، کمک کند. یاد گذشته به ما حس تداوم و همبستگی می‌دهد، خیال‌مان را راحت می‌کند که ریشه‌ها و بنیان‌ها برجاست؛

چپ عمدتاً یک سلسله خواست‌‌های کلی را در بخش صنعت مطرح کرده ازجمله اجتماعی‌شدن صنایع، کنترل و مدیریت واحد‌‌های صنعتی توسط شوراهای کارگری و نیز به‌طور تلویحی سیاست خودبسندگی و بی‌ارتباطی با منابع خارجی. اما این شعار‌ها معمولاً بدون کوچک‌ترین توجهی به ماهیت و مشخصات صنایع کشور و کارگران صنعتی، وبه واقعیت‌‌های موجود جهانی‌شدن سرمایه طرح‌ می‌شود. ازاین‌رو شاید نگاهی کوتاه به صنایع ایران، و طرح‌ سلسله سوالاتی مشخص، چندان بی‌مورد نباشد ...؛

واقعیت انقلاب بهمن نه یک سرنوشت از پیش مقدّر که یک رویارویی طبقاتی ـ تاریخی بود که طی آن یک بلوک تاریخی به رهبری روحانیون توانست سایر گروه‌ها را از صحنه حذف کند. رهبری این بلوک ردّپای مشهودی در تمامی تحولات تاریخی یک سده‌‌ی پیش داشت اما برای نخستین بار قدرت سیاسی را به‌تمامی و به‌طور یکجا تسخیر کرد. ائتلافی که در این انقلاب به قدرت رسید قدرتمندترین فراکسیون حاضر در انقلاب بود، اما سرنوشت انقلاب بهمن از پیش مقدّر نبود. ...؛