من فکر می‌کنم وقتِ آن رسیده باشد و یا حداقل زمانِ تلاش برای آن رسیده که این کلاهبرداری یکبار و برای همیشه به آنجایی فرستاده شود که به آنجا تعلق دارد – یعنی به بازارهای مکاره. منظورِ من در اینجا این نیست که طالع‌بینان هیچگاه قادر به بیانِ حقیقت نیستند. ؛

به گزارش پایگاه خبری ترکمن سسی، امانگلدی ضمیر عصر امروز جمعه در گفتگو با خبرنگاران گفت: با توجه به بالا آمدن سطح آب گرگانرود و سست و شکسته شدن بخشی از این سد کیسه ای، توصیه و هشدار ما این است که مردم مکان های ناامن را تخلیه کنند.؛

آنچه که من در شوروی مشاهده نمودم، تحقق عملی دیدگاهی بود که بعنوان نمونه ما در منطقه ترکمن صحرا بشکلی غیر دولتی بدان باور داشته و حتی در محدوده قدرتمان عمل میکردیم. این قرابتهای فکری میان سازمان فدایی و حزب کمونیست شوروی و همینطور متدهای برخورد آنان نسبت به مخالفین فکری و شیوه پیشبرد تشکیلات و رابطه مرکزیت با اعضاء ، متأسفانه تشابهات زیادی با همان سیستم فکری دارد که امروز از سوی حاکمیتهای توتالیتری همچون رژیم جمهوری اسلامی پیشبرده میشود. ؛

وظیفه‌ی نویسنده این نیست که پاسخ‌ها را ارائه دهد. وظیفه‌ی او حتی وعظ و تعلیم هم نیست. درست برعکس، یک نویسنده باید دانش‌آموز مدرسه‌ی زندگی باشد؛ آن هم نه بهترین دانش‌آموز زیرا ما هرگز از این مدرسه فارغ‌التحصیل‌‌‌ نمی‌شویم و پیوسته به طرح ساده‌‌‌‌ترین و اساسی‌‌‌‌ترین و مشکل‌‌‌‌ترین پرسش‌‌ها ادامه می‌دهیم و در نهایت پرسش‌‌های خود را در مقابل خوانندگان می‌گذاریم.؛

به گفته هایدگرآزاردهنده ترین امر در دوران  تفکر انگیز کنونی آن است که “ما هنوز فکر نمی کنیم”.  از نظر هایدگر فکر کردن پرسش کردن است.  فکر کردن یعنی خود و دنیا را به صورت سوال مطرح کنیم. به کلام دیگر فکر کردن به وسیله کسی که پرسش می کند، نمود می یابد. این نه تنها شامل قبول آزادی از سوی ماست، بلکه لازمۀ فرمان نابرداری نیز می باشد. به این ترتیب جاذبۀ اندیشه همان جاذبۀ آزادی است. از زمان سقراط تا کنون سنت روشنفکر اجتماعی آن بوده که حامی و محاقظ آزادی های مدنی باشد.؛

زندگی مردم آق‌قلا و گمیشان به حالت عادی برنگشته و به قول اهالی آنجا ضربه سیل تا چند سال بر گرده آنها خواهد ماند؛ زمین‌ها به همین زودی آماده برای کشت‌های بعدی نیستند، مردم در معرض ابتلا به بیماری‌های عفونی و انتقال بیماری از لاشه‌های حیوانات به افراد هستند و خیلی‌ها بیکار شدند. زنی اهل آق‌قلا می‌گفت، ما هیچی از دولت نمی‌خواهیم، همان‌طور که تا امروز در محرومیت و فقر توانستیم زنده بمانیم، زندگی می‌کنیم، فقط می‌خواهیم این آب برود. ...؛

کشوری قدرت دارد که بتواند دستور کار محیط بیرونی و اگر توانست جهانی را تنظیم کند؛ امری که امروز چین حداقل در امور تجاری، تولیدی، فن‌آوری، مالی، و سرمایه‌گذاری می‌تواند انجام دهد و روسیه از چنین توانی محروم است.؛

در پایان باید بگویم که حرف من این نیست که نویسندگان دارای دستگاه عصبی معمولی هیچ‌وقت نباید در داستان‌هایشان شخصیت‌های دارای اوتیسم خلق کنند (زیرا این موضوع به نامرئی شدن گسترده‌تری از آن‌چه امروز با آن مواجه‌ایم منجر می‌شود). من می‌گویم که زمان آن فرا رسیده است که این شخصیت‌ها واقعیت‌هایی را که بر اساس تحقیقاتِ دقیق و تماس با افراد اوتیستیکِ واقعی آشکار شده است، انعکاس دهند.؛

پرسشِ معنایِ زندگی به یک پرسشِ اخلاقی تبدیل می‌گردد. به این پرسش که: چه کارهایی باید انجام دهم تا زندگیِ خود را معنی‌دار کنم؟ و یا آنگونه که کانت می‌گوید، «چه باید بکنم؟». یک بخش از پاسخ به این پرسش را می‌توان در ایده‌های کانتی از آزادی و خودسالاری و ایدۀ او دربارۀ پلورالیسم (کثرت‌گرایی) یافت، که در اساس خود توسطِ ایدۀ برابری در برابر قانون و احترام به آزادیِ دیگران محدود می‌شود؛ ایده‌هایی که، همانند آزادیِ خویشتن از طریق آگاهی، به ما در دادنِ معنی به زندگیمان یاری می‌رسانند.؛

در اینجا به دو فرهنگ سیاسی متفاوت در رابطه با دو کتاب کودکان در دهۀ شصت میلادی می‌پردازیم. ماهی‌ سیاه کوچولوی صمد بهرنگی که در سال ۱۹۶۸ میلادی منتشر شد و کتاب «اسویمی» نوشته لیو لیونی منتشر شده در سال ۱۹۶۳. ماجرای «اسویمی» داستان یک ماهی‌ کوچولو به نام اسویمی است. به احتمال زیاد بهرنگی داستان خود را از آن کپی والهام گرفته و با فرهنگ حاکم بر جامعه ایران بازنویسی کرده، زیرا او به انگلیسی‌ کاملا مسلط بوده است. کتاب اسویمی در دهه شصت شهرت بسیار زیادی داشته و در اروپا کسی‌ نیست که طی‌ آن سال‌ها آن کتاب را نخوانده باشد؛