بعد از جلسه دسامبر ۱۹۹۱ با شرکت شماری از سران دول عضو اتحاد شوروی و اعلام انحلال کشور، یلتسین به رئیس مافیای روسیه، علی یف به دیکتاتور ناسیونالیست و تیولدار آذربایجان، کریمف به خان ازبکستان و نیازف به حاکم مادام العمر و مطلق العنان  ترکمنستان بدل شدند . شگفت انگیز نیست، اما عبرت آموز است که این آقایان تا روز انحلال شوروی،  اعضای دفتر سیاسی یا کمیته مرکزی حزب کمونیست بوده اند و واژه ” تاواریش” هرگز از دهان شان جدا نمی شد!؛

سرکوبی آزادی‌های سیاسی در مناطق اتنیک با مقاومت جدی مواجه بود. و چون با خلع سلاح شدن پادگان‌ها مردم مسلح ‏شده بودند مخالفت با سیاست‌های حکومت جدید جنبه خشونت‌آمیز پیدا کرد و مبارزه مسلحانه برای خودمختاری ‏و خودگردانی شروع شد. گروه‌های چپ آن‌روزی که حکومت جدید به سرکوبی آنها پرداخته بود به این مناطق روی ‏آوردند و جنگ در ترکمن‌‌صحرا، کردستان، آذربایجان غربی، خوزستان و بلوچستان شعله‌ور شد. مقاومت مسلحانه اقلیت‌ها با انحصارگری‌های حکومت اسلامی تا شروع جنگ بین ایران و عراق ادامه داشت ولی با آغاز جنگ و نظر آیت‌الله ‏خمینی که می‌گفت “جنگ نعمت است” آرزوهای طلائی انقلاب در دریائی از اشک و خون غرق شدند. ‎؛

هرگونه تبلیغ و تحلیل سیاسی باید متکی به واقعیات باشد، نه جعلیات، شایعات و تبلیغات مغرضانه‌ای ‏که ریشه در دادوُستدهای شخصی دارد. انتقادها و افشاگری‌های یک سازمان مخالف باید مبتنی بر ‏ضوابط انسانی و حرمت شهروندان باشد و اختلافات سیاسی باید به حوزهٔ سیاست محدود بماند، و ‏تبدیل به تجاوز عریان به حریم خصوصی افراد نشود. نکتهٔ مهم دیگر این است که دلیل اصلی مخالفتِ ‏مخالفان با یک حاکمیت یا نظام، ناشی از تخلف و تجاوز آن حاکم یا نظام نسبت به حقوق شهروندان ‏است. مبارزه با این تخلفات با همان حربه نه‌تنها ارزش‌های مخالفان را بی‌ارزش، بلکه حقوق انسانی ‏یک جامعهٔ سالم را نقض و مخالف سیاسی را فردی شبیه همان حاکمان می‌کند.‏؛

جتماعی‌سازیِ مورد نظر سوسیالیسم، به‌شکل جدیدی از سامان‌بخشیِ تولید اشاره دارد که هدف آن جایگزینیِ اقتصاد خصوصیِ سرمایه‌داری، با اقتصاد اشتراکی سوسیالیستی است. مرحله‌ی نخست آن شامل اجتماعی‌سازیِ وسایل تولید و درپیِ آن، رهاسازی کار و مرحله‌ی دوم آن شامل اجتماعی‌سازیِ کار است. لزوماً هر گونه اجتماعی‌سازی به شکل ملی‌ کردن صورت نمی‌گیرد. و صرفِ ملی کردن را به‌خودیِ‌خود و به تنهایی، نمی‌توان مصداق اجتماعی‌سازیِ سوسیالیستی دانست. ؛

ودکان و نوجوانان ما حتی نحوه حضور و استفاده از فضای مجازی را نمی‌دانند. باید فرزندان ما واکسینه شوند. هنوز مددکار اجتماعی در مدارس نداریم تا کودکان در معرض آسیب شناسایی شوند. سیستم ارجاع به مراکز مشاوره آموزش و پرورش می‌تواند سیستم را کارآمد و فعالتر کند.؛

به‌طوری که مطالعات و تحقیقات سازمان ملی جوانان حاکی از آن است ‌که وقوع دو سوم از طلاق‌ها در کشور توافقی است اما برای پیشگیری از افزایش این آسیب‌اجتماعی چه باید کرد؟ براساس آمارهای سال۹۶-۹۷ نسبت طلاق‌ها به ازدواج‌های ثبت شده در یک سال به ۲۹درصد رسیده که بالاترین آمار در تاریخ ثبت احوال ایران از سال۱۳۴۴ است و رکورد محسوب می‌شود. رکوردی البته از نوع نامطلوب که نشان می‌دهد، در به‌طور تقریبی هر دقیقه یک ازدواج در کشورمان به ثبت می‌رسد و به ازای آن، هر سه دقیقه یک زندگی مشترک با طلاق پایان می‌یابد.؛

بیکاری فقر را به دنبال خواهد داشت و فقر افراد جامعه را به مهاجرت وا می‌دارد و عدم تناسبات اقتصادی آنها را به حاشیه‌نشینی وادار می‌کند افرادی که ناخواسته قربانی شرایط نامساعد اجتماعی می‌شوند، اما در میان این قشر کثیر، کودکان بزرگترین قربانیان هستند؛

دنیای ما با این نوع نابرابری مشخص می‌شود. از سنین پایین، به‌نظر می‌رسید تو از این مسئله آگاه هستی، حتی با این‌که بخشی از زندگی روزانه‌ی تو نبود. زیرا راست‌اش را بخواهی، کودکانِ محکوم به زندگیِ سرشار از محرومیت یا خشونت –یعنی اکثریت کودکانِ جهان- به مدرسه‌ای که ما تو را به آن فرستادیم راه ندارند. اخیراً از من پرسیدی: «چرا این‌همه نابرابری بابا؟ بشر تا این حد احمق است؟» پاسخِ من برای تو، یا حتی خودم، راضی‌کننده نبود. پس بگذار تلاش دیگری بکنم، این‌بار با پیش‌کشیدنِ پرسشی که قدری متفاوت است. ؛

با اجرای طرح انتقال دریاچه خزر به صورت تدریجی از بین خواهد رفت، ضمن اینکه تمامی تالاب‌هایی که به این دریاچه متصل هستند خشک شده و شوری آب دریا نیز افزایش پیدا خواهد کرد از طرفی افزایش شوری آب موجب گرم شدن تدریجی آب دریا و تهدید اکوسیستم آن منطقه خواهدشد، این موضوع اقتصاد محیط زیست حداقل۶میلیون نفر را در ۳ استان مازندران، گیلان و گلستان به مخاطره می اندازد.؛

در کشورهایی مثل ما با سلطه‌ی سنت «آبروداری» همین وضع هم باید باشد. خط‌کش اخلاق به‌‌دستان در پنهان‌ترین زوایای خانه و ذهنمان مدام حضور دارند. حتی یادداشت‌های روزانه به معنای واقعی کلمه، یعنی با عریان کردن روح و بی‌پروا به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد.؛