در ۳۱ می ۱۹۴۸ در استانیسلاویف در اتحاد جماهیر شوروی (ایوانو-فرانکیفسکِ کنونی در اوکراین) به دنیا آمد. هنگام دریافت جایزه‌ی نوبل ادبیات در سال ۲۰۱۵، سوتلانا الکسیویچ در اشاره به دوران کودکی خود در بلاروس  می‌گوید «پس از جنگ جهانی دوم، در ده‌مان مردی را به یاد نمی‌آورم.»؛

نوستالژی همیشه خاطرات خوش را احضار و مرور نمی‌کند. گاه نوستالژی، به قول هرب کائن، «خاطره‌ای است که دردش رفته است.» نسلی که در بحبوحه‌ی مصائب جنگ جهانی دوم بزرگ شد یاد بازی‌های دوران کودکی می‌افتد و الفت‌های عمیقی که شکل گرفت. لئو اشپیتزر در مقاله‌ی درخشانی از درهم‌آمیختن نوستالژی و تروما برای خانواده‌های یهودی که از آلمان نازی جان سالم به در بردند می‌نویسد. نسلی که کودکی و نوجوانی‌اش در دهه‌ی شصت ایران گذشت یاد دفترچه ‌مشق‌های چهل‌برگ و کوپن‌های زمان جنگ می‌کند. نوستالژی می‌تواند به تقویت هویت ما، چه هویت شخصی و چه جمعی، کمک کند. یاد گذشته به ما حس تداوم و همبستگی می‌دهد، خیال‌مان را راحت می‌کند که ریشه‌ها و بنیان‌ها برجاست؛

هانا آرنت در شرح حال غربت محتوم بشر مدرن می‌نویسد: «عصر مدرن با از جهان‌بیگانگیِ فزاینده‌اش به وضعی انجامیده است که در آن انسان هرجا که می‌رود، تنها با خودش روبه‌رو می‌شود ... تنهایی به تجربه‌ی هر روزه‌ی سده‌ی ما بدل شده، در حالی که در روزگار قدیم، تنهایی جز تجربه‌ای حاشیه‌ای در شرایط نادر اجتماعی نبود.»؛

مائو، استالین، موسِلینی، هیتلر، خمینی و بسیاری نام‌های مشهور دیگر با وجود تمام تفاوت‌ها یک ویژگی مشترک دارند و آن شور و سرور و اشک شوق مثال‌زدنی هواداران انبوه‌شان است. یک نیروی محرکه‌ی بزرگ که نخ پیوند همه‌ی این مشاهیر است و به آن کاریزما می‌گویند که شاید به همین دلیل عامل انقلاب‌ها و تحولات بزرگ تاریخ شده‌اند. یکی از جلوه‌های کاریزما در قرن بیستم در قالب ایدئولوژی زمینی کمونیسم در چهره‌هایی چون لنین، استالین، مائو، چه گوارا و کاسترو نمود پیدا کرده است.؛

در این ماه فیلم های منتخب جوایز اسکار به مردم معرفی خواهند شد که قاعدتا و بر پایه تجربیات گذشته بیشترآنان از همان گروه منتخبین گلدن گلوب خواهند بود. بهترین های سال در همین ایام به روی پرده رفته است و اکثر این فیلمها که ما تعداد محدودی از آنها را انتخاب و مورد بحث قرار خواهیم داد، هم اکنون در سینما ها در حال نمایش عمومی هستند ... ؛

چپ عمدتاً یک سلسله خواست‌‌های کلی را در بخش صنعت مطرح کرده ازجمله اجتماعی‌شدن صنایع، کنترل و مدیریت واحد‌‌های صنعتی توسط شوراهای کارگری و نیز به‌طور تلویحی سیاست خودبسندگی و بی‌ارتباطی با منابع خارجی. اما این شعار‌ها معمولاً بدون کوچک‌ترین توجهی به ماهیت و مشخصات صنایع کشور و کارگران صنعتی، وبه واقعیت‌‌های موجود جهانی‌شدن سرمایه طرح‌ می‌شود. ازاین‌رو شاید نگاهی کوتاه به صنایع ایران، و طرح‌ سلسله سوالاتی مشخص، چندان بی‌مورد نباشد ...؛

با وجود تلاش همواره‌ام برای حفظ امید و دیدن بخش پُر لیوان، ناچارم بنویسم که درآغاز چهلمین سال «جمهوری اسلامی»، چشم‌انداز نزدیک نسبت به وضع ایران به‌طور کلی و وضعیت زنان به‌ طور مشخص را تاریک و بسیار نگران‌کننده می‌بینم. خرابی‌ها و خشونت‌ها، تلخی و فساد و دروغ، بیکاری و گرانی و دلسردی بر روح و جسم اکثر مردم آوار شده است؛

او (خمینی) حمله صدام را «هدیه الهی» نامید. جنگ برای سلطه ترور وجاهت قانونی ایجاد کرد، او (خمینی) مردم را برای دفاع از میهن بسیج کرد و ایدئولوژی شهادت اسلام‌گرایان و نفرت علیه غرب را گسترش داد. در تمام کشور شعار «جنگ، جنگ تا پیروزی» می‌پیچید.؛

انقلاب اسلامی همچون تندبادی ویرانگر خواب ژرف انسان ایرانی را برآشفت و او را از فراز آسمان بلند پندار چنان بر زمین سخت بیداری فروکوفت که صدای شکستن تک‌تک استخوانهایش تا به امروز بر آسمان بلند است. در این چهل سال گذشته درباره چرائی و چگونگی این انقلاب بسیار شنیده‌ایم و در این میان، صدای آنانی که از گذشت روزگار هیچ نیاموخته و گناه این فروپاشی سهمگین را بر گردن دیگران افکنده‌اند، از همه بلندتر بوده است.؛

واقعیت انقلاب بهمن نه یک سرنوشت از پیش مقدّر که یک رویارویی طبقاتی ـ تاریخی بود که طی آن یک بلوک تاریخی به رهبری روحانیون توانست سایر گروه‌ها را از صحنه حذف کند. رهبری این بلوک ردّپای مشهودی در تمامی تحولات تاریخی یک سده‌‌ی پیش داشت اما برای نخستین بار قدرت سیاسی را به‌تمامی و به‌طور یکجا تسخیر کرد. ائتلافی که در این انقلاب به قدرت رسید قدرتمندترین فراکسیون حاضر در انقلاب بود، اما سرنوشت انقلاب بهمن از پیش مقدّر نبود. ...؛