قرار نیست موج منفی بدهیم، اما نمی‌توان کتمان کرد که حال و روز جوانانمان خوب نست. انگار آنها هر چه بیشتر می‌دوند، به جایی نمی‌رسند. از جست و جو برای یافتن شغل گرفته تا وضعیت ازدواجشان که آمار طلاق را افزایش داده است. به بیان دیگر بهتر است بگوییم جوانان درگیر آینده‌ای نامعلوم‌اند که هر لحظه حالشان را خراب تر می‌کند. آنها نابرابری‌ها را می‌بینند، اما نمی توانند دم بزنند. حتی اگر اعتراضی هم کنند، صدایشان به جایی نمی‌رسد. ؛

براساس آمار و اطلاعات سازمان آمار کشور به مرور میزان‌های طلاق و ازدواج به یکدیگر نزدیک شدند و میزان طلاق در سال 96 در طول تاریخ ایران بی‌سابقه بود. اگر از عوامل متعدد تمایل جوانان به طلاق عبور کنیم به واقعیتی هولناک‌تر تحت‌عنوان «تمایل کم جوانان به ازدواج» می‌رسیم. جوانی که به هر سو می‌نگرد زوجی طلاق گرفته را می‌بیند بی‌شک نسبت به ازدواج نگاه خوشبینانه‌ای نخواهد داشت؛

داستان از این قرار است که پلنگ، سلطانِ بی‌رقیب کوهستان، بر بلندترین چکاد نشسته و ماهِ تمام را رصد می‌کند تا بر فراز آسمان برآید و بعد در لحظه‌ی بی‌خویشی به سویِ ماهِ بلند می‌جهد تا او را در آغوش بفشرد یا به پایین کشد. علت این کار بر ما معلوم نیست امّا بیژن مفید در نمایشنامه‌اش به ما می‌گوید که این عینِ عشق است. پلنگ خود سرانجامِ کار را می‌داند امّا او را از این سرنوشت گزیری نیست. برای مفید، عشقِ پلنگ به ماه، همان عشقِ مصدق به سربلندی و سرفرازی ملت ایران است، پرواز به سوی مقصدی والا و نشستن بر چکادِ هستی در میان ستارگان. «دره‌های جهان پُر از پلنگانِ مرده است...».(۱) شاید به زعمِ مفید این کُلَف که بر چهره‌ی ماه است کارِ پلنگانِ جان بر کف نهاده باشد. همی پنجه سودم به سیمای ماه ...؛

به تازگی کلیپی از آقای مجید افشاری که استندآپ کمدی بازی می‌کرد دیده‌ام که به پرستاران توهین فوق‌العاده بزرگی کرد آمار بیماری‌های اصلی روانپزشکی ما بیشتر از آمار دنیا نیست ولی آدم‌های ناراحت در ایران زیاد داریم که به شرایط اجتماعی مرتبط است افرادی با بیماری خلقی دو قطبی در فاز مانیا که رفتارهای مهارگسیخته مثل کشیدن چک بی‌محل دارند، برای جلوگیری از این آسیب‌ها بستری می‌شوند در آماری که انجمن علمی روانپزشکان ارایه داده، نزدیک به ٢٧‌درصد جامعه‌مان نیازمند مداخلات روانپزشکی و ١٥‌درصد افسرده هستند؛

بردی کربابایف، بنیانگذار ادبیات معاصر ترکمن، در سال ١٨٩٤میلادی در بخش تجن از استان عشق آباد، در خانواده ای برزگر متولد شد. او ابتدا در مدرسه محل خود و بعد در مدرسه بخارا به کسب علوم قدیم پرداخته و ضمنا با آثار شعرای کلاسیک خاور زمین همچون سعدی، حافظ ، نوایی، خیام، فضولی، آزادی، ماغتئم قلی و سایرین آشنایی کامل یافت. او بویژه فولکلور قدیمی ترکمنها را مورد پژوهش قرارداده و آثار متعددی را نیز جمع آوری نمود. وی در ایام جوانی میل وافری به سرودن شعر بزبان مادری خود داشته و این استعداد و طبع شعر و نویسندگی او بعد از انقلاب اکتبر تکامل یافت. وی در این ایام رمانهای معروف خود « آئغئتلی أدیم » ، «غایغی سئز آتابایف» ، و غیره را به رشته تحریر درآورد و آثار بسیاری را از زبانهای روسی، آذربایجانی، تاجیکی، ازبکی، ترکی به زبان ترکمنی برگرداند. ؛

فرهنگ موسیقی غنی و خود ویژه ملت ترکمن، همچون موسیقی دیگر خلقهای شرق، در طول چندین قرن شکل گرفت و رشد یافت و از نسلی به نسل دیگر بمثابه یک سنت شفاهی منتقل گردید. در این یادگارهای فرهنگ موسیقی که تا زمان ما رسیده و مکاتب فلکلوریک و حرفه ای را در خود شامل گردانیده است، اندیشه ها و آرزوها، جهان بینی و تاریخ چندین ساله ملت ترکمن، شرایط ویژه زندگی دامداری و کشاورزی او انعکاس یافته است.؛

تاب‌های «رهش» نوشته رضا امیرخانی از نشر افق، «قهوه‌ی سرد آقای نویسنده» نوشته روزبه معین از نشر نیماژ، «سمفونی مردگان» نوشته عباس معروفی از نشر ققنوس، «سلام بر ابراهیم: زندگینامه و خاطرات شهید ابراهیم هادی» نوشته گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی از نشر شهید ابراهیم هادی، «عشق و چیزهای دیگر» نوشته مصطفی مستور از نشر نشر چشمه، «چشم‌هایش» نوشته بزرگ علوی از موسسه انتشارات نگاه، «چای نعنا: سفرنامه و عکس‌های مراکش» نوشته منصور ضابطیان از نشر مثلث، «پاییز فصل آخر سال است» نوشته نسیم مرعشی از نشر چشمه، «یک عاشقانه‌ی آرام» نوشته نادر ابراهیمی از نشر روزبهان، «خاما (رمان)» نوشته یوسف علیخانی از نشر آموت، «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» نوشته زویا پیرزاد از نشر مرکز، «جای خالی سلوچ» نوشته محمود دولت‌آبادی از نشر چشمه،؛

زندگی آرقا کوتاه بود ولی شخصیت او ژرف و دارای ویژگی هایی بود که ما نمونه های بسیار معدودی مثل او را درتاریخ ترکمن های معاصر داریم. او نمونه برجسته یک انسان مسئول بود که زندگی را در جریان سکون آن نمی جست، او سکون و ایستایی را گندیدگی و مرگ می پنداشت. او در جستجوی دنیایی دیگر، دنیایی بهتر بود. او حماسه گوراوغلی و مردانگی ها و حتی حیله گری های گوراوغلی را دوست می داشت. آرقا انسان ها را آنگونه که بودند می دید و احترام می گذاشت. به همین خاطر نیز دوست نداشت به دوستان و رفقایش درس اخلاق دهد. این ویژگی او باعث اعتماد اخلاقی دیگران به او گردید.؛

خانواده ندا حالا سه سال است که به ایران آمده‌اند... آمده بودند برای اینکه می‌خواستند جای امنی برای زندگی داشته باشند و پدر با کارگری زندگی بهتری رقم بزند...جلوی درِ ورودی تکیه داده به دیوار و به پارچه سیاه و دو شمعی نگاه می‌کنیم که در یادبود ندا روشن کرده‌اند و عکس سیاه‌وسفید و نصفه‌ از صورت خندان و بی‌خیالی که دیگر نیست... . یکی مثل ستایش، یکی مثل آتنا... . ...؛